Ο πρώην υπουργός Υγείας, Αλέκος Παπαδόπουλος, μίλησε για το «αφυδατωμένο σύστημα υγείας και διαπαιδαγώγησε λάθος το λαό».
«Τα ονομάσαμε όλα προοδευτικότητα αλλά ήταν λάθος. Από την κοινωνία της ανάγκης πήγαμε στην κοινωνία της αφθονίας και επιθυμίας. Εφαρμόσαμε ένα οικονομικό μοντέλο δήθεν ανάπτυξης με ενθάρρυνση της κατανάλωσης. Κάναμε την πλήρη αποβιομηχανοποίηση της χώρας και τώρα βλέπουμε το τέλος και των βιοτεχνιών που μπόρεσαν να επιζήσουν όπως και της Γεωργίας. Διογκώσαμε το Δημόσιο τομέα νομίζοντας ότι επιλύαμε το πρόβλημα της απασχόλησης. Τα αποκαλούσαμε κοινωνική πολιτική. Ονομάσαμε αναδιανομή εισοδήματος, τους πόρους της ΕΕ. Αλλά η πραγματική αναδιανομή δεν γίνεται με δανεικά…»
Και συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος λέγοντας:
Αντιπολίτευση από αυτή την άποψη δεν υπήρξε από κανέναν. Ίσως ακούγονταν κάποιες φωνές ορθολογισμού από ελάχιστους αλλά καμία φωνή λογικής δεν ακουγόταν στην χώρα.
Η χώρα θα σαπίσει όσο η κοινωνία δεν αντιδρά, όσο δεν αλλάζει την σημερινή πολιτική διαχείριση και ο τόπος μένει ακυβέρνητος και δεν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τα πάντα. Όσο, δηλαδή, η ράτσα μας δεν ξέρει τι θέλει και τι επιδιώκει. Στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν όλα και από την αρχή!
Απαιτούνται αλλαγές για να απελευθερωθούν οι οικονομικές δυνάμεις και η κοινωνία. Δεν συμφωνώ με όσους προτείνουν τον δρόμο των χαμηλών, σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Σπανίως επιτυγχάνουν τον σκοπό τους. Σε περιόδους κρίσης, η πολιτική αρετή επιβάλλει να μην διστάσεις να πάρεις όλα τα μέτρα μαζεμένα. Ακόμα κι αν μετά εξοστρακιστείς. Τα επώδυνα μέτρα πρέπει πρώτα να τα πιστεύεις για να τα εφαρμόσεις.
Για να ξεφύγουμε από την βαθιά κρίση, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τις πρωτοπόρες δυνάμεις της χώρας από τον χώρο των νέων επιχειρηματιών, τον πνευματικό, τον επιστημονικό, εργασιακό, αγροτικό από το χώρο των κοινωνικών, ώστε να αποκαλύψουν αλήθειες και να απαλλάξουν την χώρα από την αδράνεια και τον λαϊκισμό.
Να προωθήσουμε την ολοκλήρωση της αστικής δημοκρατίας την δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους μέσα στην ΕΕ. Τόσο απλή ιδέα χρειαζόμαστε. Να την κάνουμε όμως συναίσθημα και πεποίθηση και να συσπειρώσουμε τις ευρύτερες δυνάμεις του λαού.
Η Ελλάδα πρέπει να καλύψει το συντομότερο την ιστορική της καθυστέρηση στην Ευρώπη.
Να γίνουν ανελέητες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο. Να φύγουμε από το τέλμα τη μεταπολίτευσης. Να γίνεται με νέο σύστημα η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να του δοθούν αρμοδιότητες.
Όλοι μιλούν για ανάπτυξη. Για να έρθει πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις. Βασική αλλαγή είναι οι αλλαγές στην δημόσια διοίκηση που θα μπορεί να διεκπεραιώνει σύνθετα προγράμματα εκσυγχρονισμού της χώρας, που θα την υπηρετεί ένας σύγχρονος τύπος δημοσίου υπαλλήλου. Είναι μία συζήτηση που δεν έχει ξεκινήσει ακόμα για την συνταγματική αναθεώρηση για αναδιοργάνωση εκ βάθρων.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αρνείται την αξιολόγησή του και δεν μπορεί αυτό να είναι αντικείμενο του συνδικαλιστικού τομέα. Πρέπει να αφορά εκπαιδευτές που ξέρουν ποιοι πρέπει να επιλεγούν. Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και λίγο στη Γαλλία.
Σήμερα λοιπόν θέλουμε βαθιές τομές με Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή. Και σύμπραξη όλων των δυνάμεων της χώρας για μια σταθερή ανάπτυξη της χώρας. Να μετατραπούν πχ τα ΚΕΠ σε τοπικά διοικητικά κέντρα που θα διεκπεραιώνουν τα πάντα για τους πολίτες. Το Ελεγκτικό Συνέδριο να απεμπλακεί από τις εκδικάσεις εργασιακών θεμάτων. Να κατοχυρώσουμε με το Σύνταγμα ότι όσες επιχειρήσεις επενδύουν στη χώρα θα υπάγονται στον εκάστοτε φορολογικό καθεστώς μας. Αν χειροτερέψει, θα ισχύει αυτό που ίσχυε όταν ιδρύθηκαν. Αν γίνει ευνοϊκότερο, θα υπαχθούν σε αυτό. Και γρήγορη επίλυση των δικαστικών υποθέσεων. Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στο θνησιγενές ασφαλιστικό σύστημα. Να ολοκληρωθούν οι αποκρατικοποιήσεις ΔΕΗ κλπ.
Η χώρα θα περάσει δύσκολα χρόνια. Πολλοί πιστεύουν ότι θα περάσουμε τον τελευταίο εύκολο χειμώνα αλλά άλλοι πιστεύοντας αρνητικό επηρεασμό του λαού και θα έχουμε πιστωτική επέκταση και θα επανέλθει η πρόοδος. Αλλά τον Μάϊο δεν θα έχουμε ευνοϊκές εξελίξεις και θα συζητηθεί η διευθέτηση του χρέους. Δεν θα είναι με τις ίδιες διαδικασίες που έγινε το 2012. Για να υπογραφούν οι συμφωνίες υπάρχει το πρόβλημα του «προηγούμενου» και για άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Επίσης θα πρέπει αν αποδεχτούμε εγγυήσεις. Η μυθοποίηση αυτού του θέματος τελειώνει και θα υπάρξουν τεράστιες δυσκολίες στις πολιτικές αποφάσεις.