Σε μια εποχή κατά την οποία συνειδητοποιούμε ξανά και με τον πιο τραγικό τρόπο πόσο χρειάζεται πράξη, επαγρύπνηση και αντίσταση, γίνεται ταυτόχρονα καίριο το να ξαναμιλήσουμε (και στην Ελλάδα) για διαθεματικότητα, ρατσισμό, ομοφοβία και θανατοπολιτική. Αναλύοντας παραδείγματα από τις κινηματικές δράσεις για το HIV/AIDS της δεκαετίας του ’80 αλλά και την πρόσφατη αντίδραση στο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, αξίζει να θυμηθούμε επίσης πόσο σημαντικές γι αυτόν τον αγώνα γίνονται πάλι, ανάμεσα στον λόγο και την πράξη: η οργή, η επιμονή, η διάρκεια.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι αναπληρωτής καθηγητής νεοελληνικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και εταίρος του Κολλεγίου Σεντ Κρος. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Αθηνών (πτυχίο φιλολογίας) και Λονδίνου (μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη συγκριτική φιλολογία). Συγγραφέας του βιβλίου Singing poets. Literature and popular music in France and Greece (Legenda, 2007), «Σαν κ’ εμένα καμωμένοι»: Ο ομοφυλόφιλος Καβάφης και η ποιητική της σεξουαλικότητας (Πατάκης, 2014), Κάτι τρέχει με την Οικογένεια: Έθνος, πόθος και συγγένεια την εποχή της κρίσης (Πατάκης, 2018).