Η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση (ΙΠΙ) είναι χρόνια, μη αναστρέψιμη, τελικά θανατηφόρος πνευμονική νόσος με διάμεση επιβίωση που εκτιμάται στα 3-5 έτη μετά τη διάγνωση. H επίπτωση της ΙΠΙ αυξάνεται με την ηλικία. Στην Ελλάδα, η εκτιμώμενη επίπτωση της νόσου είναι 1-5 νέες περιπτώσεις ανά 100.000 άτομα, και ο εκτιμώμενος επιπολασμός της νόσου είναι 4-18 περιστατικά ανά 100.000. Η νόσος είναι σπάνια σε άτομα κάτω των 50 ετών, ενώ είναι συχνότερη στους άνδρες. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υποφέρουν περί τους 250 ανθρώπους το κόστος της θεραπείας των οποίων είναι 1500 ευρώ έκαστος τον μήνα.
Ο ΕΟΠΥΥ παρέχει την θεραπεία στους πιο σοβαρά πάσχοντες (που δυστυχώς οδεύουν ταχύτερα προς το μοιραίο) και όχι στους πιο ελαφρά πάσχοντες που έχουν να ωφεληθούν πολύ περισσότερα!
Τα κριτήρια, που είναι ακριβώς αντίθετα από τις εισηγήσεις της ΕΠΕ, «έχουν προφανώς λογιστικό χαρακτήρα και έχουν σαν αποτέλεσμα περίπου 50 από τους συνολικά 250 πάσχοντες που λαμβάνουν θεραπεία στη χώρα μας, να μην έχουν πρόσβαση σε σημαντικές για αυτούς θεραπείες», αναφέρει ο καθηγητής.
Πιο συγκεκριμένα, από τη λήψη της αγωγής αποκλείονται οι έχοντες ήπια και πολύ βαριά μορφή της νόσου, παρά το γεγονός ότι η έγκαιρη λήψη αγωγής μπορεί να ωφελήσει σημαντικά τους ασθενείς, καθώς καθυστερεί την εξέλιξη της νόσου, ενώ βελτιώνει σημαντικά και την ποιότητα της ζωής τους. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα της κρίσης! Της κρίσης αξιών, εννοώ!