Ο Sorto είναι τετραπληγικός και δεν ήταν σε θέση να κινεί τα δικά του άκρα μετά από ένα τραύμα από σφαίρα που τον τραυμάτισε σοβαρά στο νωτιαίο μυελό πριν από 12 χρόνια πριν.
Στα χρόνια μετά τον τραυματισμό του, ο 34χρονος Sorto κατάφερε να τελειώσει το κολλέγιο και να γράψει ένα βιβλίο για το πώς να αποφύγουν τα νέα παιδιά την ένταξη σε συμμορίες, αλλά ένα πράγμα που τον αναστάτωνε πάνω απ 'όλα ήταν ότι δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί χωρίς να χρειάζεται να ζητήσει από κάποιον άλλο για βοήθεια.
Ο Sorto εξακολουθεί να μην μπορεί να κινεί χέρια και πόδια, αλλά μετά από δύο χρόνια σκληρής προσπάθειας, είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τις σκέψεις του για να ελέγχει ένα ρομποτικό βραχίονα! Και μπορεί πλέον να το κάνει με αρκετή επιδεξιότητα, ώστε να παίρνει στο “χέρι του” ένα μπουκάλι μπύρα, να το φέρνει στο στόμα του, να το κρατάει εκεί ενώ πίνει από ένα καλαμάκι και να το αφήνει στη συνέχεια κάτω.
Ο ακριβής τεχνολογικός τρόπος της “νευρομηχανικής”, που κατέστησε εφικτό όλο αυτό για τον Sorto, περιγράφεται διεξοδικά σε αντίστοιχη δημοσίευση που έγινε αυτή την εβδομάδα στην επιστημονική επιθεώρηση Science. Οι επιστήμονες πίσω από αυτό το σύγχρονο “θαύμα” είναι ο δρ Richard Andersen και η ομάδα του από το πανεπιστήμιο Caltech στις ΗΠΑ΄, καθώς και οι χειρουργοί από το Keck Medicine του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.
Μέχρι στιγμής, οι περισσότερες εξελίξεις στον τομέα της “νευροπροσθετικής” είχαν επικεντρωθεί στην περιοχή του εγκεφάλου που εντοπίζεται ο κινητικός φλοιός, εκεί δηλαδή που ξεκινούν οι εντολές στους μυες για να κάνουν τις δράσεις που απαιτούνται για να κινηθούμε ή να γράψουμε στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μας.
Ο οπίσθιος βρεγματικός φλοιός, όμως, είναι υπεύθνος για τον “σχεδιασμό” των δράσεων αυτών. Συγκεκριμένα, αυτή η περιοχή του εγκεφάλου δεν εκτελεί τις επιμέρους κινήσεις των δακτύλων που μας επιτρέπουν να πληκτρολογήσουμε την λέξη «Ελπίδα», αλλά είναι εκείνη που λέει στον κινητικό φλοιό ότι έχουμε πρόθεση να πληκτρολογήσουμε την λέξη “Ελπίδα”.
Η χρήση του κινητικού φλοιού να ελέγξει ο Sorto ένα ρομποτικό βραχίονα συχνά οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις, επειδή ο ίδιος πρέπει να σκεφτεί ξεχωριστά για κάθε επιμέρους δράση: “να κουνήσω το χέρι προς τα κάτω”, “να ανοίξω το χέρι” , “να φέρω το χέρι κοντά στο στόμα μου”, “να σηκώσω το χέρι μου” κλπ.