Ο όρος χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στις ΗΠΑ για να περιγράψει την μείωση των επαγγελματικών επιδόσεων λόγω συμπτωμάτων από υπερβολική κόπωση.
Εκδηλώνεται με μεγάλη συχνότητα σε γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά στις μέρες μας πλήττει και πολλούς άλλους ελεύθερους επαγγελματίες και ιδιψτικούς υπαλλήλους.
Οι αιτίες είναι:
-Οι υψηλές απαιτήσεις
-ο φόρτος εργασίας.
-η απουσία επιβράβευσης και αναγνώρισης
-απουσία ελέγχου των αποφάσεων.
– ανάθεση μεγάλων ευθυνών.
– κακή σχέση με τον προϊστάμενο.
-η κακή σχέση με τους συναδέλφους.
– ημονότονη εργασία.
-οι μη ικανοποιητικές απολαβές.
Έμμεσα την κατάσταση μπορεί να επιβαρύνουν και άλλοι παράγοντες στην εργασία που εντείνουν το στρες, όπως: Ο κακός φωτισμός, ο οποίος επηρεάζει την παραγωγικότητά μας και μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους, ο θόρυβος, και η ακατάλληλη θερμοκρασία στο χώρο εργασίας.
Τα συμπτώματα είναι:
Εξάντληση, πονοκέφαλος, πεπτικές διαταραχές, δυσκολίες ύπνου, υπερένταση, γρήγορη αναπνοή, μυοσκελετικοί πόνοι, απώλεια της λίμπιντο, διαταραχές της όρεξης , εκνευρισμός, αίσθημα ανησυχίας, ευσυγκινησία, ενοχές, αδράνεια, θλίψη, κ.ά.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της πολυετούς μελέτης, όσοι βιώνουν στον εργασιακό τους χώρο έντονο και χρόνιο άγχος αντιμετωπίζουν έως και κατά 68% μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν καρδιακή προσβολή ή να εμφανίσουν στηθάγχη.
https://www.iatropedia.gr/articles/read/11540