Και αυτό θα συμβεί γιατί ακόμη δεν έχει οριστεί η έννοια του «χρόνιου νοσήματος». Δηλαδή ενώ, την 1η Απριλίου ξεκινάει η πιλοτική εφαρμογή της δραστικής ουσίας, ακόμη δεν έχει υπάρξει μια επιτροπή, ή μια εγκύκλιος, ή έστω ένα ΦΕΚ που να ορίζει με αντικειμενικά κριτήρια, βάση και των κριτηρίων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας: «Ποια είναι, και πως περιγράφονται τα χρόνια νοσήματα». Χρόνιο νόσημα είναι και το Πάρκινσον ή η επιληψία, αλλά χρόνιο νόσημα είναι και η υπέρταση και η υψηλή χοληστερίνη. Οι δραστικές ουσίες σε αυτές τις χρόνιες ασθένειες διαφέρουν, όπως και τα κόστη τους για την τσέπη του ασθενούς.
Στο Σχέδιο Νόμου που ψηφίστηκε στο τέλος Φεβρουαρίου, η διάταξη περί δραστικής ουσίας, άλλαξε τουλάχιστον 3 φορές, ως προς το περιεχόμενο της. Αρχικά στο νόμο περί φαρμάκων, αναφερόταν ότι, από 1η Απριλίου, η δραστική ουσία, θα δοκιμαζόταν στις 10 μεγαλύτερες σε κατανάλωση, κατηγορίες φαρμάκων. Στη συνέχεια αυτό άλλαξε και εμφανίσθηκε στο προσχέδιο, ότι η δραστική ουσία, θα δοκιμαζόταν όχι με βάση την κατανάλωση, αλλά με βάση την συχνότερη ασθένεια. Τελικά και αυτό άλλαξε και πλέον η δραστική ουσία, έχει να κάνει μεν με τις συχνότερες ασθένειες, που όμως δεν είναι χρόνιες.
Κι έτσι βιομηχανία, ασθενείς και σύστημα Υγείας περιμένουν πότε θα δεήσει το υπουργείο να ορίσει , ευκρινώς και επαρκώς την χρόνια πάθηση. Γιατί βεβαίως το 80% της δαπάνης του δημοσίου στα φάρμακα οφείλεται σε περίθαλψη ασθενών με χρόνιες παθήσεις και όχι με συνάχια.
Η καθυστέρηση κοστίζει και αυξάνονται οι φωνές πως τελικά τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει στο χώρο της υγείας.
Είναι τόσο δύσκολο ένας νόμος εκτός από διακηρύξεις και ανακοινώσεις να εφαρμοσθεί χωρίς να καταστρατηγηθεί στο πνεύμα και στο γράμμα του;
Χωρίς οι επιτήδειοι να βρουν και πάλι τα παράθυρα που στην ουσία τον καταργούν!