Εμπειρίες και ιστορίες ζωής με αντίπαλο τον καρκίνο

«Ο καρκίνος μου έδωσε την ικανότητα να δω τη ζωή πιο έντονα και ουσιαστικά. Στέκομαι πλέον ακόμα πιο καλά στα πόδια μου. Ο καρκίνος δε με νίκησε, τα κατάφερα», θα πει η Δέσποινα, η οποία εδώ και δέκα χρόνια είναι εθελόντρια, βοηθώντας κι άλλους ανθρώπους να βρουν νικητές.

Περιγράφοντας την κατάσταση από την πλευρά του ανθρώπου που έχει περάσει τις διαδικασίες της νόσου, καταλαβαίνει κανείς τον δύσκολο δρόμο που έπρεπε να διαβεί, αλλά και το πείσμα που έπρεπε να έχει για να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια. Χρειαζόταν οπωσδήποτε τη νίκη, και η θέληση γι’ αυτήν ήταν το όπλο της. «Πάλεψα κάποιες ημέρες με την άρνησή μου να δει το πρόβλημα μου ένας γιατρός. Με την παρότρυνση της μεγάλης κόρης μου έκανα το σωστό. Ο γιατρός με ενημέρωσε πλήρως για τον καρκίνο που είχα. Ήμουν μόνη. Στο άκουσμα όλων αυτών, άλλα καταλάβαινα και άλλα όχι, προσπάθησα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου… Ξέσπασα σε κλάματα… Ήρθαν όλα αυτά σε δύσκολη περίοδο της ζωής μου, σε διάσταση με τον σύζυγο, μητέρα τριών παιδιών και με οικονομικές δυσκολίες… Ευτυχώς, το αίσθημα αδυναμίας και μοναξιάς δεν κράτησε πολύ… Μιλούσα ανοιχτά με την κόρη μου…».

Στη συνέχεια η Δέσποινα αναφέρθηκε στο Γολγοθά των θεραπειών. «Όλη η ζωή μου επηρεαζόταν από τη διαδικασία… Πέρασα δύσκολα…», θα πει. Ωστόσο η ίδια βρήκε τη δύναμη να παλέψει, συνέχισε να έχει κοινωνικές συναναστροφές, βρήκε ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα της πρόθυμοι για βοήθεια και μοιράστηκε τις αγωνίες της με άλλες ασθενείς.

Το ίδιο αισιόδοξη ήταν και η μαρτυρία μιας άλλης πρώην ασθενούς, της Σάσας. «Ο καρκίνος άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο, την έκανε πιο ουσιαστική και πιο επικεντρωμένη στο σήμερα. Μία νέα διάσταση-εμπειρία ζωής ανοίχτηκε για μένα. Μέσα από τη συζήτηση του προβλήματός μου, την εθελοντική εργασία μου και τη συμμετοχή στα κοινά, νομίζω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος απ’ ό,τι ήμουν, πριν με συναντήσει ο καρκίνος…».