Σύμφωνα με την μεγαλύτερη επιδημιολογική μελέτη δεδομένων μητρώου που έχει γίνει ποτέ στο συγκεκριμένο πεδίο, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Aarhus στην Δανία και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Aarhus Universitetshospital υποπτεύονται ότι η νευροεκφυλιστική αυτή νόσος «χτυπάει» μεν στον εγκέφαλο αλλά ενδεχομένως ξεκινά από… πολύ χαμηλότερα. Ξεκινώντας με την υπόθεση ότι αν ισχύει αυτό, τότε οι ασθενείς που είχαν κάνει επέμβαση βαγοτομής –συνηθισμένη διαδικασία αντιμετώπισης του πεπτικού έλκους– θα ήταν φυσικώς προστατευμένοι από εκδήλωση της νόσου του Πάρκινσον, οι επιστήμονες ανέλυσαν στοιχεία από 14.883 ασθενείς οι οποίοι είχαν υποβληθεί στην συγκεκριμένη επέμβαση.
Διεπίστωσαν ότι σε όσους είχε αφαιρεθεί πλήρως το πνευμονογαστρικό νεύρο σε βάθος 20ετίας είχαν τις μισές πιθανότητες να εκδηλώσουν την νόσο. Αντιθέτως, σε όσους είχε αφαιρεθεί μόνο ένα μικρό τμήμα δεν ήταν προστατευμένοι. Τα ευρήματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση Annals of Neurology, συνάδουν με την αρχική υπόθεση ότι η διαδικασία ανάπτυξης της νόσου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από ένα πλήρες ή μερικώς ανέπαφο πνευμονογαστρικό νεύρο για να μπορέσει να φθάσει στον εγκέφαλο και να τον επηρεάσει, λέει η Elisabeth Svensson από το Πανεπιστήμιο Aarhus.
Ως επιπλέον στοιχεία οι ερευνητές αναφέρουν ότι πολλοί ασθενείς είχαν γαστρεντερικά συμπτώματα πολλά χρόνια πριν διαγνωσθούν με Πάρκινσον. Η δυσκοιλιότητα συγκαταλέγεται στα πιο συνήθη και ενδεχομένως να αποτελεί έναν πρώιμο βιοδείκτη του «κρίκου» μεταξύ νευρολογικής και γαστρεντερικής παθολογίας του πνευμονογαστρικού νεύρου, υποστηρίζουν, ωστόσο απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να εξακριβωθεί ποιοι παράγοντες «πυροδοτούν» τον εν λόγω νευρολογικό εκφυλισμό ώστε να αποτραπεί η εκδήλωση της νόσου.