Γολγοθάς η αεροδιακομιδή ασθενούς για τους γιατρούς της περιφέρειας…

Αυτό ΔΕΝ ισχύει βέβαια για ένα θύμα τροχαίου με πολλαπλά κατάγματα ή κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Αυτόν ξέρουν ότι θα τον μεταφέρουν επειγόντως σε όποιο τραυματιολογικό κέντρο εφημερεύει. Το ίδιο ισχύει και για τις εγκύους σε κίνδυνο και για τα βρέφη και παιδιά σε σοβαρή κατάσταση. Θα πάνε στο εφημερεύον δημόσιο μαιευτήριο ή σε ένα από τα δύο Παίδων αντίστοιχα.

Ισχύει όμως για έναν καρδιοπαθή που έχει ανάγκη τοποθέτησης βηματοδότη καθώς τα προϊόντα αυτά δεν υπάρχουν σε πληθώρα στα δημόσια νοσοκομεία και έχουν σχηματιστεί λίστες αναμονής. Αν λοιπόν δεν έχει εντοπίσει ο ίδιος ο θεράπων, το δημόσιο νοσοκομείο που διαθέτει τέτοια συσκευή, δεν θα εξυπηρετηθεί ο ασθενής του πολύ σύντομα… Ομοίως συμβαίνει και με έναν ασθενή που χρειάζεται επέμβαση μπάϊ -πας. Είναι ο γιατρός του που πρέπει να αναζητήσει διαθεσιμότητα σε κλινική νοσοκομείου της Αθήνας πριν καν τηλεφωνήσει στο ΕΚΑΒ για την αεροδιακομιδή, καθώς στα εφημερεύοντα νοσοκομεία «πνίγονται» στη δουλειά.

Και αυτό, μην γελιέστε! Θέλει χρόνο! Χρόνο τον οποίο οι γιατροί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία της περιφέρειας δεν έχουν! Και δεν είναι άλλωστε η δουλειά τους αυτή!

Ισχύει επίσης για έναν ασθενή με νευροχειρουργικά προβλήματα για τα οποία επίσης το ΕΚΑΒ ζητεί από τον θεράποντα να το ενημερώσει που έχει κανονίσει να μεταφερθεί ο ασθενής του. Το πρόβλημα και εδώ είναι η κάλυψη των κλινών και ο φόρτος εργασίας ειδικά των χειρουργικών ειδικοτήτων, που δεν επιτρέπουν σε νοσοκομεία της Αθήνας να καλύπτουν με ευκολία και την περιφέρεια. Τι νόημα έχει να μεταφερθεί ο ασθενής σου σε ένα νοσοκομείο που στην εφημερία του έχει αρχίσει ήδη να βάζει ράντζα στους διαδρόμους και στα χειρουργεία περιμένουν 10 ή 15 ασθενείς για να αντιμετωπιστούν μέσα σε λίγες ώρες;

Ιδιαίτερα δε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο καθώς δεν υπάρχει διαθεσιμότητα και αεροπορικών εισιτηρίων ακόμα και για συμβατική μεταφορά ασθενούς με την πολιτική αεροπορία (όταν κρίνεται ασφαλής), με αποτέλεσμα να καλείται το ΕΚΑΒ και για αυτές τις αεροδιακομιδές.

Τις πταίει

Για την κατάσταση -όπως εύκολα καταλαβαίνουμε- δεν φταίνε ούτε οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων, ούτε οι συντονιστές του ΕΚΑΒ. Η κατάσταση στη δημόσια υγεία είναι δύσκολη, ο νησιωτικός χαρακτήρας της χώρας αποτελεί μέγα εμπόδιο, και όλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να εξυπηρετούνται οι άνθρωποι σε έκτακτη ανάγκη με σειρά προτεραιότητας. Που η προτεραιότητα αυτή αφορά στη σοβαρότητα της κατάστασής τους και πόσο ασφαλές είναι να περιμένουν για την αεροδιακομιδή.

Αν κάποιος φταίει, αυτός είναι η ίδια η Πολιτεία που δεν έχει φροντίσει ώστε οι συνεννοήσεις αυτού του τύπου να γίνονται κεντρικά και οι ασθενείς από την περιφέρεια να αντιμετωπίζονται εντός ωρών κι όχι εντός …ημερών. Αλλά μήπως το ίδιο δεν γίνεται και για όσους ζουν στην Αθήνα και περιμένουν επί μέρες νοσηλευόμενοι ή στο σπίτι τους για να αντιμετωπιστούν;