Η ευθύνη του γιατρού κατά την άσκηση του επαγγέλματός του με όρους…νομικούς

Ειδικότερα ο κ. Πλεύρης υπογράμμισε ότι ιατρική πράξη νοείται η πράξη που έχει ως σκοπό, με την οποιαδήποτε επιστημονική μέθοδο, την πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου.

Σημειώνοντας ότι η ιατρική ευθύνη συνίσταται σε μια αντικειμενικά εσφαλμένη ενέργεια, που δημιουργεί μια απόκλιση από τη συνήθη πορεία των πραγμάτων και πιο συγκεκριμένα μια παράβαση των ιατρικών κανόνων.

Παράλληλα τόνισε ότι ευθύνη του ιατρού από αμέλεια κατά την άσκηση του επαγγέλματος του υπάρχει στις περιπτώσεις εκείνες που το σχετικό αποτέλεσμα οφείλεται σε παράβαση από τον ιατρό των κοινώς αναγνωρισμένων κανόνων της ιατρικής επιστήμης, για τους οποίους δεν μπορεί να γεννηθεί αμφισβήτηση και εφόσον η σχετική ενέργεια ή παράλειψή του δεν ήταν σύμφωνη με το αντικειμενικώς επιβαλλόμενο καθήκον επιμέλειας

Τα πεδία της  ιατρικής ευθύνης, ανέφερε ότι είναι:

u  ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ: ευθύνη που σχετίζεται με παραβάσης του ΠΚ. Συνήθως έχουμε να κάνουμε με ανθρωποκτονία εξ αμέλειας (ΠΚ 302) ή σωματικές βλάβες εξ αμελείας (ΠΚ 308 επ.).

u  ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ: ευθύνη για αποζημίωση ως αδικοπραξία, ενοχική σχέση και Νόμο Προστασίας Καταναλωτών => ευθύνη και ΝΠ

u  ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ: ευθύνη για πειθαρχικά παραπτώματα του Ν. 3418/05 (ΚΙΔ)

Σε ότι αφορά τα ιατρικά λάθη διευκρίνισε ότι οφείλονται:

u  στο διαγνωστικό λάθος

u  στον πλημμελή προεγχειρητικό έλεγχο

u  στην εφαρμογή μη αναγνωρισμένης θεραπευτικής μεθόδου.

u  στο τεχνικό σφάλμα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων

u  στη μη υποβολή σε ορθή επέμβαση

u  στην παράλειψη ιατρικής παρακολούθησης μετά το πέρας της επεμβάσεως

Ο κ. Πλεύρης αναφέρθηκε στην απόφαση του Αρείου Πάγου 1091/08, «ορθή και αιτιολογημένη καταδίκη για σωματική βλάβη από αμέλεια ιατρού χειρουργού, ο οποίος, ενεργήσας χειρουργική επέμβαση στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (σπονδυλοδεσία) δεν περιέλαβε σ αυτήν (σπονδυλοδεσία) εξ αρχής κατά παράβαση των κανόνων της ιατρικής όλους τους σπονδύλους που ενεφάνιζαν το πρόβλημα για τη θεραπεία του οποίου επέλεξε τη συγκεκριμένη επέμβαση, με αποτέλεσμα να προκληθεί παραλυσία των κάτω άκρων της ασθενούς, η οποία δεν αποκαταστάθηκε πλήρως ούτε με την δεύτερη επέμβαση στην οποία προέβη και κατά την οποία περιέλαβε στη σπονδυλοδεσία και τους λοιπούς σπονδύλους, ως άνω».

Εξάλλου με απόφαση του Αρείου Πάγου 424/2012 «για την καταδίκη για μη ενημέρωση δεν αρκεί να αποδειχθεί η παραβίαση του ιατρού του καθήκοντος ενημέρωσης, αλλά και ότι εάν ο ασθενής είχε ενημερωθεί δεν θα συναινούσε στην διενέργεια της ιατρικής πράξης λόγω της επικινδυνότητας αυτής», ενώ με την απόφαση ΑΠ 687/2013 «η παράλειψη ενημέρωσης συνιστά νόμιμο λόγο αποζημίωσης, εάν επέλθει βλάβη λόγω των επιπλοκών για τις οποίες ο ασθενής δεν ενημερώθηκε»