Η μουσική είναι χαρακτηριστικό όλων των κοινωνιών, ωστόσο οι βιολογικοί παράγοντες που καθορίζουν την ακρόασή της είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστοι. Τώρα, Φινλανδοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι η μουσική και συγκεκριμένα η κλασσική, έχει την ιδιότητα να ενισχύει την δραστηριότητα γονιδίων που ευθύνονται για την έκκριση ντοπαμίνης, την συναπτική νευροδιαβίβαση και για ορισμένες νοητικές λειτουργίες όπως η μνήμη και η μάθηση. Αντίθετα, «υποβαθμίζει» την έκφραση των γονιδίων που σχετίζονται με τον εκφυλισμό, αναδεικνύοντας έτσι τον νευροπροστατευτικό ρόλο της μουσικής!
Όπως έδειξαν πειράματα που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο σχετικής έρευνας με την συμμετοχή εθελοντών που είχαν μουσική παιδεία και άλλων που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με την μουσική, η 20λεπτη ακρόαση του κοντσέρτου για βιολί Νο. 3 του Μότσαρτ (έργο Κ.216) επηρέασε τα προφίλ γονιδιακής έκφρασης δια της ενίσχυσης της δραστηριότητας γονιδίων, συμπεριλαμβανομένου του SNCA (άλφα-συνουκλεΐνη). Η συγκεκριμένη πρωτεΐνη είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για την εκδήλωση της νόσου του Πάρκινσον αλλά εδώ εντοπίζεται στον ισχυρότερο δεσμό της περιοχής της μουσικής έφεσης. Είναι η ίδια που συμβάλει στην εκμάθηση τραγουδιών και βρίσκεται πίσω από το κελάϊδισμα των ωδικών πτηνών, γεγονός που όπως λένε οι επιστήμονες υποδηλώνει ένα κοινό εξελικτικό υπόβαθρο της αντίληψης του ήχου μεταξύ πτηνών και ανθρώπων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: