Μα τί σχέση έχει τώρα το σινεμά με την παχυσαρκία; Αρκετή, υποστηρίζουν Αμερικανοί ερευνητές που ανακάλυψαν ότι μια μελαγχολική ταινία έχει τα ίδια αποτελέσματα με την πεσμένη ψυχολογία μετά από έναν χωρισμό: πυροδοτεί μια ακατανίκητη παρόρμηση για μπόλικο junk-food, όχι γιατί πεινάμε αλλά για να παρηγορήσουμε τον «πεσμένο» εαυτό μας τρώγοντας ασυναίσθητα κάτι που να ξεχειλίζει αλάτι, λίπη και ζάχαρη! Όπως επισημαίνεται σε έρευνα του Food and Brand Lab του Πανεπιστημίου Cornell η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση JAMA Internal Medicine, το φαγητό ως απόρροια κατάθλιψης, στρες ή πρόσκαιρης θλίψης έχει αποτελέσματα που διαρκούν πολύ περισσότερο από μια ταινία καθώς η παχυσαρκία δεν συνδέεται μόνο με μεγαλύτερα νούμερα και απελπισία στην ζυγαριά αλλά με κατάθλιψη και άγχος.
Το τεστ στο πλαίσιο της σχετικής έρευνας δεν άφηνε περιθώρια λάθους. Μεταξύ των συμμετεχόντων που εκλήθησαν να παρακολουθήσουν μια δραματική και μια πιο ανάλαφρη ταινία, οι θεατές της πρώτης κατανάλωσαν 28% περισσότερο ποπ-κορν από τους άλλους! Σε αντίστοιχη μελέτη που διεξήχθη σε επτά πόλεις των ΗΠΑ, οι θεατές της (θλιβερής) ταινίας Solaris καταβρόχθισαν 55% πιο πολύ ποπ-κορν σε σύγκριση με εκείνους που επέλεξαν να δουν το My Big Fat Greek Wedding. Την ίδια ώθηση προς το απαγορευμένο –από πλευράς υγείας– φαγητό δίνουν και οι ταινίες καταιγιστικής δράσης, λένε οι ειδικοί, με τους θεατές να τρώνε όπως φαίνεται στους… ρυθμούς του φιλμ. Οι κωμωδίες πάλι δεν δημιουργούν τέτοιες παρορμήσεις. Ίσως γιατί είναι επικίνδυνο να τρως και να γελάς ταυτόχρονα.
Αλέξανδρος Θεολόγου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: