Πειράματα και μελέτες του Πανεπιστημίου Καίμπριτζ έδειξαν ότι βάση των άγραφων νόμων που διέπουν την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο συγχρονισμός του με τους άλλους και η κατανόηση μεταξύ των ατόμων. Από τους καλούς και κακούς τρόπους ως τον τρόπο που οδηγούμε και επικοινωνούμε με τους άλλους, ακόμα και μέσω του Ίντερνετ, όλα οφείλονται στην βαθιά ανάγκη να συντονιστούμε με τους άλλους, μια ανάγκη πρωτόγονη όσο και ουσιαστική.
Είναι χαρακτηριστικό, όπως έδειξαν τα πειράματα του Δρα Richard Holton του Cambridge, ότι μικρά παιδιά περίπου τριών ετών, μαθαίνουν π.χ. τους κανόνες ενός παιχνιδιού μετά μανίας και θυμώνουν πάρα πολύ αν ένας νέος παίκτης που δεν γνωρίζει καλά τους κανόνες, δεν τους ακολουθήσει σωστά. Άλλα πειράματα έδειξαν ότι η αλλαγή των απλών άγραφων νόμων και κανόνων επίσης προκαλεί θυμό. Σε ένα πείραμα έβαλαν εφήβους να μπουν στο σπίτι τους και να αρχίσουν να φέρονται υπερβολικά ευγενικά στους γονείς τους. Σε όλες τις περιπτώσεις οι γονείς… θύμωσαν επειδή η αλλαγή αυτή τους έκανε να νομίζουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αν σε μία κοινωνία κάποιος δεν γνωρίζει τους άγραφους κανόνες θεωρείται τουλάχιστον «εξωγήινος» και πάντα προκαλεί την οργή. Στο μετρό της Νέας Υόρκης ζήτησαν από κάποιους επιβάτες να δώσουν τη θέση τους σε νεαρά υγιή άτομα. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: θυμός. Αυτοί οι άγραφοι κανόνες είναι κάτι που το μαθαίνουμε όταν είμαστε πολύ μικροί, πριν ακόμα πάμε στο σχολείο. Και τους μαθαίνουμε με την παρατήρηση αλλά και μιμούμενοι όπως συμπεριφέρονται ή πράττουν οι άνθρωποι γύρω μας.