Συγκεκριμένα μετά την απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας να προωθήσει τα αντίγραφα- γενόσημα φάρμακα προκειμένου να μειωθεί η φαρμακευτική δαπάνη, ο ΙΣΑ καταγγέλλει ότι πολλά γενόσημα κυκλοφορούν χωρίς επαρκείς ελέγχους και μελέτες και έχουν προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες σε ασθενείς Δημόσιων νοσοκομείων.
Υποστηρίζει μάλιστα ότι «η επικίνδυνη πολιτική που ακολουθείται στο χώρο του φαρμάκου, πρόκειται να οδηγήσει σε υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας, σε δραματική αύξηση της θνητότητας και της θνησιμότητας του πληθυσμού».
Όπως τονίζει ότι «Επιβάλλεται να προσδιοριστούν σαφή κριτήρια αξιολόγησης της συνταγογράφισης και ελέγχου των γιατρών ενώ στις Επιτροπές πρέπει να συμμετέχουν και μέλη των Ιατρικών Συλλόγων».
Για το 2012 προβλέπεται από το Υπουργείο Υγείας περαιτέρω μείωση κατά 1 δισ. Ευρώ της δαπάνης, μόνο για εξωτερικούς ασθενείς, ενώ με την τελευταία νομοθετική πρωτοβουλία, επιβάλλεται η συνταγογράφηση γενοσήμων για τους ασφαλισμένους.
«Με την απόφαση αυτή τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των ασθενών κι επιβαρύνονται μακροπρόθεσμα άσκοπα τα ταμεία, αφού τελικά αποδεικνύεται ότι «το φθηνό αποβαίνει ακριβό και επικίνδυνο».
Σύμφωνα με επίσημη καταγγελία του Τμήματος Φαρμακολογίας της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης που γνωστοποιήθηκε από τον ΙΣΑ, σκευάσματα γενοσήμων που χρησιμοποιούνται σε τριτοβάθμια νοσηλευτικά ιδρύματα έχουν επιφέρει σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις, που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησαν σε αλλεργικό σοκ τους ασθενείς θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή.
Οι γιατροί υπογραμμίζουν ότι «Το τραγικό κενό της νομοθεσίας στην Ελλάδα έχει αποτέλεσμα να κυκλοφορούν γενόσημα χωρίς έλεγχο του Ε.Ο.Φ. και με τη βούλα του Νόμου. Ουδέποτε έχουμε δει δημοσιευμένες από τους καθ’ ύλη αρμόδιους φορείς μελέτες βιοδιαθεσιμότητας και κλινικής αποτελεσματικότητας για τα γενόσημα της ελληνικής αγοράς».
Ο ΙΣΑ τονίζει ότι σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που χρησιμοποιούν γενόσημα, υπάρχει πολύ αυστηρός έλεγχος και η αξιολόγηση των μελετών βιοδιαθεσιμότητας γίνεται με πολύ αυστηρά κριτήρια. Αντίθετα στην Ελλάδα, δεν είναι υποχρεωτική, ούτε η μελέτη βιοδιαθεσιμότητας ούτε και καμία άλλη κλινική μελέτη. Είναι υποχρεωτική μόνον η μελέτη βιοϊσοδυναμίας – και αυτή όχι πάντα.