Μάκης Παπαταξιάρχης: O ΗΤΑ είναι μια επιστροφή στο μέλλον ή ένα άλμα στον οραματισμό;

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι «δεν μετεξελισσόμαστε αυτόματα σε ειδήμονες αξιολόγησης των Τεχνολογιών Υγείας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Τα θέματα που πρέπει να εξεταστούν προσεγγίζοντας το ΗΤΑ, είναι τα ζητήματα πρόσβασης, τιμής και χρόνου στην αποζημίωση, και φυσικά με τον ίδιο τρόπο.

Ανέφερε ότι υπάρχουν πολλά ερωτήματα, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε άλλα κράτη, αναφορικά με αν αυτό που επιδιώκουμε να επιτύχουμε με το ΗΤΑ είναι σωστό, ποια μέρη εγκλείει, ποια εσωκλείει και ποια αποκλείει από τη διαδικασία. Θα πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτή από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη η διαφορά ανάμεσα στην αξία και το κόστος, κάτι το οποίο δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Επίσης τα ζητήματα αξιολόγησης και τα ζητήματα διαπραγμάτευσης διαφοροποιούνται, όπως και τα ζητήματα του τρόπου αποζημίωσης.

Ο κ. Παπαταξιάρχης πρόσθεσε επίσης ότι κατά τη διαδικασία δημιουργίας του νέου οργανισμού ΗΤΑ, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα ειδικά χαρακτηριστικά του ελληνικού πληθυσμού και δη, τα επιδημιολογικά. Χαρακτηριστική ήταν επίσης η αναφορά του σχετικά με την προσφορά της καινοτομίας, σημειώνοντας ότι «οφείλουμε και διεκδικούμε να ζούμε τον επιπλέον χρόνο που μας πρόσφερε η φαρμακευτική καινοτομία. Η δε μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια πρέπει να μας οδηγήσει σε  επαναξιολόγηση κάποιων δεδομένων».

Κλείνοντας, τόνισε:

«Δεν υπάρχει ένα «σωστό» μοντέλο, αλλά στοιχεία καλής πρακτικής σε διάφορα συστήματα στην Ευρώπη. Κατά τον κ. Παπαταξιάρχη, τα φάρμακα θα πρέπει να αποζημιώνονται σε συνάρτηση με την ουσιαστική βελτίωση των κλινικών αποτελεσμάτων των ασθενών, συγκριτικά με τη βασική θεραπεία (standard of care), ενώ υποστήριξε ότι ο HTA δεν θα πρέπει να καθορίζει την αξία κυρίαρχα με όρους κόστος ανά ποιότητα. «Αυτά τα συστήματα συνήθως χαρακτηρίζονται από περιπλοκότητα και έλλειψη διαφάνειας, αλλά και έλλειψη ασθενοκεντρικότητας», σημείωσε.

Απαιτείται μια διαδικασία διαφανούς και έγκαιρης πρόσβασης, χωρίς αποκλεισμούς, η οποία ταυτόχρονα θα είναι κατανοητή από τους πολίτες. Εκτίμησε, παράλληλα, πως ένα σύστημα που θα διευκολύνει τον διάλογο μεταξύ της βιομηχανίας και του πληρωτή (δημόσιος τομέας), θα έχει και καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς. Παράλληλα, μηχανισμοί που επιτρέπουν ευέλικτες συμβατικές λύσεις και μοντέλα επιμερισμού του κινδύνου μπορούν να βοηθήσουν να αντιμετωπιστούν ανησυχίες που σχετίζονται με την τιμολόγηση και την αποζημίωση.