Με την καρδιά ενός μετανάστη από την Συρία ζει Έλληνας αστυνομικός

Την καρδιά του 26χρονου Σύρου μετανάστη δώρισαν οι γονείς του… Ο λήπτης διηγείται σήμερα την περιπέτεια υγείας που τον οδήγησε στην ανάγκη για μεταμόσχευση λέγοντας:

«Από ένα απλό κρύωμα έπαθα οξεία μυοκαρδίτιδα, που εξελίχτηκε σε διατατική μυοκαρδιοπάθεια. Επειδή τότε ήμουν δόκιμος αστυφύλακας, νοσηλεύτηκα 20 μέρες στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν μπορούσαν πια να κάνουν τίποτα κι έτσι διακομίστηκα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου έμεινα μόνο λίγες ώρες, και μετά μεταφέρθηκα στο Ωνάσειο. Ύστερα από μια προσπάθεια για τοποθέτηση ενδοαρτηριακού μπαλονιού, τον Δεκέμβριο του 2006, υποβλήθηκα σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς και τοποθετήθηκε ένα μηχάνημα υποστήριξης της αριστερής κοιλίας, με το οποίο έζησα ακριβώς 15 μήνες και μία εβδομάδα. Αυτό το μηχάνημα ήταν μια 'γέφυρα ζωής' μέχρι να βρεθεί το μόσχευμα. Στις 29 Μαρτίου του 2008 ήρθε το τηλεφώνημα που περίμενα. Έγινε η μεταμόσχευση και από τότε είμαι μια χαρά».

Και ολοκληρώνει την διήγησε εξηγώντας: «Η καρδιά ήταν ενός Σύρου που είχε έρθει παράνομα στην Ελλάδα και ζούσε στην Κρήτη με τον ξάδελφό του, ο οποίος ήταν νόμιμος μετανάστης. Ήταν ένα 26χρονο παλικάρι που δούλευε σε οικοδομή. Έπεσε κι έπαθε βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο ξάδελφός του, σε συνεννόηση με την οικογένειά του, ξεπερνώντας το εμπόδιο της θρησκείας, αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανά του κι έτσι σώθηκα εγώ κι άλλοι τέσσερις άνθρωποι. Το ότι η καρδιά του παιδιού τους, που ήταν μουσουλμάνος, θα χτυπούσε στο στήθος ενός χριστιανού, δεν τους προβλημάτισε καθόλου. Αν, σήμερα, έρχονταν οι συγγενείς του ως πρόσφυγες και μου χτυπούσαν την πόρτα, θα έκανα ό,τι μπορούσα για να τους βοηθήσω, όμως …δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα, αν ερχόταν η μάνα του κι έβαζε το χέρι της στην καρδιά μου»…

Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Αφεντούλης είναι σήμερα 36 ετών, πατέρας δυο παιδιών και ζει με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου και υπηρετεί. Στα 23 του, μετά τον θάνατο του πατέρα του, αισθανόταν δυσκολία στην αναπνοή.

«Ο γιατρός μου είπε να κόψω το κάπνισμα, αλλά και πάλι δυσκολευόμουν να αναπνεύσω και πήγα στο Παπανικολάου, όπου έκανα μια ακτινογραφία. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι είχα προσβληθεί από τον ιό κοξάκι και ότι πειράχτηκε η καρδιά μου. Πράγματι, πριν από ένα μήνα, είχα περάσει μια ίωση, αλλά δεν πήρα ούτε αντιβιοτικά, ούτε κανένα φάρμακο, γιατί ήμουν νέος, δεν έδωσα σημασία και το άφησα να περάσει έτσι και φυσικά δεν πρόσεχα και κάπνιζα κιόλας. Αυτή η ίωση μου διέλυσε την καρδιά και με βάλανε πρώτο στη λίστα για μεταμόσχευση. Από τις 2 Ιανουαρίου 2002 μέχρι τον Ιούνιο νοσηλεύτηκα. Όμως η κατάστασή μου χειροτέρευε και είχαν αρχίσει να επηρεάζονται και τα νεφρά μου. Μου δίνανε μια βδομάδα ζωής κι έτσι με αεροπλάνο διακομίστηκα σε νοσοκομείο στη Γερμανία, όπου σε μια βδομάδα βρέθηκε μόσχευμα και έγινε η μεταμόσχευση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η καρδιά προερχόταν από έναν Γερμανό που ήταν ίδιας ηλικίας με μένα και σκοτώθηκε σε τροχαίο. Έμεινα στη Γερμανία πέντε μήνες. Τον πρώτο χρόνο μετά τη μεταμόσχευση, είχα δυο απορρίψεις του μοσχεύματος, αλλά με φάρμακα ανατράπηκαν. Η πλήρης αποκατάσταση επιτεύχθηκε μετά από ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια παντρεύτηκα απέκτησα παιδιά, συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου και γιορτάζω δυο φορές το χρόνο τα γενέθλιά μου, μία φορά την ημερομηνία που γεννήθηκα και μία φορά στις 29 Ιουνίου, που είναι η ημέρα που ξαναγεννήθηκα χάρη στη μεταμόσχευση» αφηγείται ο Δημήτρης Αφεντούλης.

Και σχολιάζει: «Η μεταμόσχευση είναι ένα θαύμα. Το ότι βρέθηκε μια καρδιά και ζω είναι ένα θαύμα. Ο μεταμοσχευμένος, από 'κει που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, επανέρχεται στη ζωή και συνεχίζει να ζει ως κανονικός άνθρωπος. Μετά τη μεταμόσχευση, ο καρδιολόγος μου, μού συνέστησε να γυμνάζομαι. Γυμναζόμουν πριν παντρευτώ, αλλά μετά τα παράτησα. Πέρσι πήγα στο Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Μεταμοσχευμένων Καρδιάς-Πνευμόνων, που έγιναν στη Λιθουανία, όπου ήρθα πρώτος στο 50 μέτρα ελεύθερης κολύμβησης και 3ος στο άλμα εις μήκος. Φέτος πήγα στην Αργεντινή στους Παγκόσμιους Αγώνες Μεταμοσχευμένων αθλητών, όπου δεν πήρα κάποια διάκριση, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί στους αγώνες αυτούς πηγαίνουμε πρώτον για να δώσουμε το μήνυμα για τη δωρεά οργάνων και δεύτερο για τη χώρα μας. Εκεί βλέπει κανείς ανθρώπους 80 χρονών, μεταμοσχευμένους, που έρχονται και αγωνίζονται. Δεν το κάνουν για το έπαθλο, το κάνουν για να περάσει το μήνυμα υπέρ της δωρεάς οργάνων» προσθέτει ο Δημήτρης Αφεντούλης.