Νοσοκομείο Νίκαιας: Γιατί υπάρχουν ράντζα για τους νοσηλευόμενους και άθλιες συνθήκες για το προσωπικό

Το Νοσοκομείο Νίκαιας είναι ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας. Απευθύνεται σε πληθυσμό πάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκους σε κάθε γενική εφημερία, δηλαδή κάθε 4 μέρες (Δυτική Αθήνα, Πειραιάς, νησιά Αιγαίου).

Το θέμα των ράντζων είναι μία από τις εκφράσεις του γενικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν ασθενείς και εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, σε νοσοκομεία της επαρχίας δεν υπάρχουν ράντζα γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν γιατροί βασικών ειδικοτήτων, οπότε ο ασθενής διακομίζεται αλλού.

Σε αυτά τα προβλήματα μπορεί να προσθέσει κανείς όσον αφορά το νοσοκομείο Νίκαιας: Τις μεγάλες ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, τους ολόκληρους μήνες για να κλείσει κανείς ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία και άλλα πολλά που αντικειμενικά οδηγούν το λαό στην ιδιωτική Υγεία και τους επιχειρηματικούς ομίλους, που θησαυρίζουν στο χώρο.

Ράντζο σημαίνει άθλιες συνθήκες νοσηλείας για τους ασθενείς…

Κάποια στοιχεία που περιγράφουν την αθλιότητα: «Πλημμύρισμα» του νοσοκομείου με ράντζα και φορεία στους διαδρόμους κυρίως των παθολογικών και καρδιολογικών κλινικών. Δεκάδες διασωληνωμένοι σε κλινικές και ορόφους.

Μετά από κάθε γενική εφημερία υπάρχει το εξής τραγικό δίλημμα σε όλες τις Παθολογικές κλινικές : «Θα μπει  στο άδειο κρεβάτι ο ασθενής με το λοιμώδες νόσημα ή ο ογκολογικός ασθενής;» Ποιος ασθενής θα μεταφερθεί σε άλλο όροφο, με τους γιατρούς να γίνονται μπαλάκι για να μην κινδυνεύσει κανείς;

Σε κάθε μέρα γενικής εφημερίας εξετάζονται πάνω από ασθενείς, ενώ οι εισαγωγές έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα πάνω από 20%.

…και κανιβαλικές συνθήκες εργασίας για τους υγειονομικούς

Κάποια στοιχεία που περιγράφουν την εντατικοποίηση: Εξακολουθούν η στέρηση αδειών και ρεπό, οι συνεχείς μετακινήσεις από τμήμα σε τμήμα που προστίθενται στη μισθολογική εξαθλίωση, στην περικοπή εφημεριών και υπερωριών, στις απλήρωτες βάρδιες, στο πάγωμα ακόμα και νόμιμων αποφάσεων μετατάξεων από τα υπηρεσιακά συμβούλια. Πότε ένας νοσηλευτής είναι στο χειρουργείο, πότε στα επείγοντα, πότε πάει και βοηθάει σε κάποια κλινική.

Τα ωράρια εργασίας παραβιάζονται και με «ακραίο» τρόπο, όπως το ίδιο άτομο να κάνει 10 νυχτερινές βάρδιες σε 1 μήνα, να δουλεύει τρεις 8ωρες βάρδιες μέσα σε δύο 24ωρα. Ο μέσος όρος στις Παθολογικές και άλλες κλινικές είναι 2 νοσηλευτές για 40 ασθενείς.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια και δεν αφορά μόνο το Κρατικό αλλά όλα τα νοσοκομεία, παρά τις διαφοροποιήσεις.

Ποιος φταίει;

«Φταίνε οι ασθενείς», «φταίνε οι γιατροί και οι νοσηλευτές», «φταίει το ΕΚΕΠΥ και το ΕΚΑΒ». Αυτά λέγονται από κυβερνητικούς κύκλους (νυν και πρώην) και από ανθρώπους της διοίκησης…

Θα ήταν αστείο να πιστέψει κάποιος πως ένας ασθενής που χρήζει εισαγωγής σε νοσοκομείο περιμένει πότε θα εφημερεύσει η Νίκαια, ενώ τις υπόλοιπες μέρες κάνει υπομονή στο σπίτι του. Ακόμα πιο αστείο θα ήταν να νομίζει κανείς πως οι γιατροί κάνουν εισαγωγή ασθενών για να κάνουν αχρείαστες εξετάσεις. Γελοίο θα ήταν να πιστέψει κανείς πως το ΕΚΑΒ έχει «στοχοποιήσει» τη Νίκαια και μεταφέρει όλα τα περιστατικά εκεί.

Το θέμα, όμως, είναι πώς η Νίκαια, και κάθε νοσοκομείο, θα εφημερεύει και θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας και όχι πώς δε θα εφημερεύει καθόλου ή επιλεκτικά. Αυτή η λογική είναι ξένη για το λαό και τους υγειονομικούς.

Αν υπήρχε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας;

Ενας τεράστιος όγκος περιστατικών θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με όρους Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ολιγοήμερης ή ακόμα και βραχείας νοσηλείας. Ας αναρωτηθεί όμως ο καθένας: Πού θα μπορούσε να γίνει αυτή η νοσηλεία; Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας που έχουν ανάγκη ο λαός και οι υγειονομικοί έχει καμία σχέση με αυτό που υπήρχε, με αυτό που υπάρχει ή με τα εκτρώματα των ΤΟΜΥ;

Απαιτούμε Κέντρα Υγείας που διαθέτουν όλες τις αναγκαίες υπηρεσίες υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας, ψυχικής υγείας, προγεννητικού ελέγχου, δημόσιας υγείας, κατ’ οίκον νοσηλείας, κοινωνικές υπηρεσίες (προστασίας παιδιών, ηλικιωμένων), οδοντιατρεία, φαρμακεία. Με στελέχωση με γιατρούς όλων των βασικών ειδικοτήτων. Πλήρη και σύγχρονο ιατρομηχανολογικό εξοπλισμό για εργαστηριακές διαγνωστικές εξετάσεις. Να διασφαλίζουν τη δημόσια υγεία, την πλήρη καταγραφή, τη συστηματική και εξειδικευμένη παρακολούθηση, την πρόληψη, την έγκαιρη διάγνωση, τη δευτερογενή πρόληψη πρόσθετων κινδύνων ασθενειών από χρόνια νοσήματα.

Οχι λοιπόν ΤΟΜΥ για απλή συνταγογράφηση, όχι φράχτη προς τα νοσοκομεία, όχι μπλόκο (gate keeping στη γλώσσα των μάνατζερ της Υγείας) του λαού προς τις υπηρεσίες Υγείας που είναι αναγκαίες. Γιατί ο κάθε νοήμων γνωρίζει πως ο φράχτης αυτός θα πηδηχτεί όταν οι ανάγκες της Υγείας δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο.

Ποιος λοιπόν εμπόδισε την κυβέρνηση να φτιάξει τέτοια Κέντρα Υγείας στη Δυτική Αθήνα; Κανείς.

Τα νοσοκομεία δεν είναι αποθήκες ασθενών

Αυτό που προκαλεί το πρόβλημα και εμποδίζει τη λύση είναι η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης, αυτής και των προηγούμενων. Αυτό που στη Νίκαια εκφράζεται με τα ράντζα και το άθλιο καθεστώς της εφημερίας και σε άλλα νοσοκομεία εκφράζεται αλλιώς το προκάλεσαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις και όλες οι διορισμένες διοικήσεις τους. Είναι έκφραση της εμπορευματοποιημένης Υγείας, της πολιτικής που θεωρεί την Υγεία του λαού «κόστος».

«Κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος του είναι να ανοίξουν οι κλειστές κλινικές και κλίνες, να γίνουν προσλήψεις μόνιμων γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικών, να υπάρχει μαγνητικός τομογράφος. Κόστος θεωρείται ακόμα και μια μικρή ανάσα όπως να ανοίξουν το Λοιμωδών (Νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα») ως σύγχρονο δημόσιο δωρεάν νοσοκομείο και όχι ως αποθήκη όπως συζητιέται τώρα τελευταία…

Καπιταλιστική ανάπτυξη θα πει:

Να είναι «κόστος» η Υγεία του λαού την ίδια ώρα που θησαυρίζουν οι επιχειρηματίες του χώρου της Υγείας και όπου η κυβέρνηση προορίζει τεράστια πακέτα χρηματοδότησης και φοροελάφρυνσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η προάσπιση της Υγείας του λαού δεν μπορεί να περιμένει. Αποτελεί προτεραιότητα για τους εργαζόμενους και το λαό της Δυτικής Αθήνας και των γύρω περιοχών, που στην πλειοψηφία τους είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαία από τις φτωχογειτονιές, σπουδαστές των ΤΕΙ που ούτε απέξω δεν μπορούν να περάσουν από τα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας και τις μεγάλες διαγνωστικές αλυσίδες.

ΚΟΒ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ