Πάνω από 1.000 κρούσματα οξείας ηπατίτιδας άγνωστης αιτιολογίας, αλλά και 22 θάνατοι έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα σε 35 χώρες, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). Η πλειονότητα των παιδιών που προσβλήθηκε ήταν κάτω των έξι ετών, ενώ περίπου το 5% από αυτά χρειάστηκε μεταμόσχευση ήπατος.
Δύο επιστημονικές μελέτες, οι οποίες δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί από ομοτίμους, ρίχνουν σήμερα νέο φως στις παραπάνω περιπτώσεις.
Οι επιστήμονες συμπεραίνουν κατ’ αρχήν ότι για τη νόσο δεν ευθύνεται λοίμωξη με COVID-19, καθώς ο κορονοϊός δεν εντοπίστηκε στο ήπαρ των νοσούντων παιδιών. Επίσης, το ποσοστό των παιδιών που παρουσίαζαν αντισώματα κατά της COVID-19 ήταν παρόμοιο με αυτό των παιδιών που δεν είχαν προσβληθεί από την οξεία ηπατίτιδα άγνωστης αιτιολογίας.
Οξεία Ηπατίτιδα σε παιδιά: Ποιοι ιοί ευθύνονται για την εμφάνιση της νόσου
Οι έρευνες που έγιναν αντίστοιχα από επιστήμονες στη Σκωτία και την Αγγλία δείχνουν κάποιον άλλο ένοχο: έναν κοινό ιό που ονομάζεται AAV2 (ιός αδενοσχετιζόμενος), ο οποίος εντοπίστηκε σε υψηλά επίπεδα στα παιδιά που νόσησαν. Ο ιός αυτός δεν προκαλεί συνήθως νόσηση.
Ο ιός δεν μπορεί να αναπαραχθεί μόνος και χρειάζεται γι’αυτό έναν άλλον ιό, έναν αδενοϊό, ή σπανιότερα τον ιό του έρπητα (HHV6).
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η ταυτόχρονη λοίμωξη από δύο ιούς (AAV2 και έναν αδενοϊό ή τον HHV6) δίνει προς το παρόν την καλύτερη εξήγηση για αυτά τα κρούσματα ηπατίτιδας.
«Νομίζω ότι είναι μια εύλογη εξήγηση για τις περιπτώσεις αυτές», σχολίασε σε δήλωσή της η Νέιρντρε Κέλι, καθηγήτρια παιδιατρικής ηπατολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, που δεν συμμετείχε στις έρευνες αυτές. «Φαίνεται ότι η συλλοίμωξη παίζει βασικό ρόλο», προσέθεσε.
«Όμως ακόμη δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάποια παιδιά αναπτύσσουν σοβαρές μορφές της ασθένειας ώστε να χρειάζονται μεταμόσχευση. Μια πιθανότητα θα μπορούσε να είναι μια συλλοίμωξη με περισσότερους από έναν ιό», συνέχισε.
Οι επιστήμονες επίσης δεν κατανοούν σαφώς τους λόγους που τα κρούσματα αυτά εμφανίζονται τώρα. Μια υπόθεση είναι ότι τα lockdown λόγω της πανδημίας μπορεί να διαδραμάτισαν κάποιον ρόλο, αλλάζοντας για παράδειγμα την συνήθη κυκλοφορία άλλων ιών ή εμποδίζοντας τα παιδιά να αναπτύξουν άμυνες απέναντι σε ιούς με τους oποίους δεν ήρθαν συχνά σε επαφή.