της Μαρίας Τσιλιμιγκάκη
Η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα αποτυπώνεται στην ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ για την Υγεία, με τα εξής βασικά στοιχεία: 1 στους 10 πολίτες που αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας το 2013 δεν έλαβε θεραπεία και την ίδια στιγμή, πάνω από 3 στα 10 ευρώ που δαπανήθηκαν σε υπηρεσίες υγείας προήλθαν από τις «τσέπες» των ίδιων των ασθενών.
Την ίδια ώρα, το ποσοστό των πολιτών που δήλωσαν ότι αν και αντιμετώπισαν πρόβλημα υγείας δεν έλαβαν θεραπεία, υπερδιπλασιάστηκε. Όπως αναφέρεται στην έκθεση, το 2013, το 10% των Ελλήνων δήλωσε αδυναμία να ανταποκριθεί στις ιατρικές του ανάγκες, με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται στο 15% μεταξύ των ατόμων με χαμηλό εισόδημα. Το ίδιο ποσοστό, στις χώρες της Ευρώπης ήταν μόλις 3% κατά μ.ό.
Οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν ότι η χώρα μας παραμένει στην κορυφή της λίστας με τις χώρες που έχουν τους περισσότερους γιατρούς σε σχέση με τον πληθυσμό τους (δημόσιου-ιδιωτικού τομέα). Πιο συγκεκριμένα, το 2013 η Ελλάδα είχε 6,3 γιατρούς ανά 1.000 κατοίκους, έναντι 3,3 ανά 1.000 κατοίκους που ήταν ο μ.ό. των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η Αθήνας αποτελεί μετά την Ουάσινγκτον την πόλη με το πιο πυκνό «δίκτυο» γιατρών: 8,2 γιατροί ανά 1.000 κατοίκους στην Αθήνα και περίπου 9,5 ανά 1.000 κατοίκους στην Ουάσινγκτον. Ένα σημαντικό στοιχείο, ωστόσο, το οποίο σχετίζεται με τη δυσκολία πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας έχει να κάνει με το γεγονός ότι μόλις το 5% των γιατρών έχουν ειδικότητα γενικής ιατρικής, όταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 29%.
Το ζήτημα αυτό προφανώς δεν είναι ανεξάρτητο της απουσίας ενός ολοκληρωμένου συστήματος ΠΦΥ, με αποτέλεσμα το «βάρος» να «πέφτει» στις καταβεβλημένες δημόσιες δομές και κυρίως στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, με τα γνωστά προβλήματα και επακόλουθα…