Και συνέχισε επισημαίνοντας ότι «θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά. Ο φαρμακευτικός κλάδος όλα τα χρόνια της κρίσης με απόλυτη συναίσθηση της κοινωνικής του ευθύνης και με απόλυτο σεβασμό στις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, δεν άφησε κανέναν Έλληνα ασθενή να στερηθεί τα φάρμακα και τις αναγκαίες προς αυτόν θεραπείες. Ούτε τις καινοτόμες. Στις τόσες περικοπές και ανησυχίες δεν του προσθέσαμε και αυτήν. Δεν τον αφήσαμε να αισθανθεί ποτέ πολίτης μειωμένων δικαιωμάτων και προσδοκιών. Στη χώρα που το αυτονόητο σπανίζει, η υπόμνηση της αυτονόητης στάσης μας έχει τη δική της σημασία και αξία.
Η φαρμακευτική δαπάνη που έχει οριστεί στα € 2,5 δις, δεν επαρκεί για την κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού, όπως και ο ίδιος ο υπουργός παραδέχεται και καταδεικνύουν πρόσφατες μελέτες.
Όμως, η Πολιτική Υγείας εστιάζεται μόνο στη μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης και όχι στην εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που θα επέτρεπε στο σύστημα υγείας την εξοικονόμηση πόρων. Η αδυναμία αυτή της Πολιτείας, υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό με οριζόντια μέτρα, τα οποία βαρύνουν και τις φαρμακευτικές εταιρίες (€ 1δις τουλάχιστον σε υποχρεωτικές επιστροφές και εκπτώσεις) και τους ασθενείς (άλλο €1δις από την αυξημένη συμμετοχή τους)».
Σε ό,τι αφορά την φορολόγηση, ο κ. Αποστολίδης επισήμανε:
«Σε αυτό το βεβαρημένο περιβάλλον, με τα θεωρητικώς προσωρινά μέτρα, επιλέγεται και πάλι η βολική, αν και προδήλως καταστροφική, αύξηση της έμμεσης φορολόγησης των φαρμακευτικών εταιριών με πολιτικές που απειλούν ευθέως την εισαγωγή νέων, καινοτόμων, σωτήριων θεραπειών. Με αυτή την πρακτική από το να παρέχουμε στον ασθενή αυτό που επιστημονικά χρειάζεται θα περάσουμε σε αυτό που λογιστικά διαθέτουμε! Ο ανορθολογισμός στη διαχείριση των περιορισμένων διαθέσιμων πόρων δημιουργεί συνθήκες αποεπένδυσης με διακύβευμα να καθυστερούν ή και να μην έρθουν καθόλου νέα φάρμακα.
Τα νέα μέτρα, ειδικά το ενοποιημένο rebate, που σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση της φαρμακοβιομηχανίας κατά € 140 εκατ. –χωρίς αντίστοιχη μείωση του clawback- και το τέλος εισόδου 25% στα νέα φάρμακα, δυσχεραίνουν την είσοδο νέων φαρμάκων στην eλληνική αγορά με συνέπεια την υγειονομική υποβάθμιση, την αδυναμία κάλυψης κλινικών αναγκών και την αρνητική επίπτωση στις επενδύσεις και την απασχόληση».
Ο HTA δημιουργεί εμπόδια
«Το σχέδιο νόμου «Αξιολόγηση και Αποζημίωση Φαρμακευτικών Προϊόντων Ανθρώπινης Χρήση και άλλες διατάξεις» ήταν, και πολυαναμενόμενο και στη σωστή κατεύθυνση, το περιεχόμενό του, όμως, χρήζει διορθώσεων και σημαντικών βελτιώσεων. Αντί να εξαλείψει τα προϋπάρχοντα κριτήρια αξιολόγησης (εξωτερικά και εσωτερικά) που είχαν τεθεί, με το παρόν σχέδιο νόμου δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια και καθυστερήσεις στην άμεση και απρόσκοπτη πρόσβαση των ασθενών στις καινοτόμες θεραπείες», επισήμανε ο κ. Αποστολίδης.
Επιπλέον, η αρμοδιότητα για τον ΗΤΑ θα πρέπει να ανατεθεί σε κάποιον ανεξάρτητο και αυτόνομο φορέα και απαιτεί μία διεπιστημονική συνεργασία. Το σχετικό νομοσχέδιο θα πρέπει να προβλέπει ρητά τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων των συλλόγων ασθενών, της ιατρικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και της φαρμακοβιομηχανίας.
Τα βασικά σημεία προς αποφυγή
Ο ΣΦΕΕ έχει γνωστοποιήσει στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας τα σημεία προς διόρθωση και βελτίωση και έχει υποβάλει και αναλυτικά ανά άρθρο συγκεκριμένες προτάσεις και σχόλια στη δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση. Τα κεντρικά σημεία που υποβάλαμε προς διόρθωση αφορούν πρώτον, στην εν δυνάμει καθυστέρηση 2-4 χρόνια και δεύτερον, στη διαδικασία αξιολόγησης, να μην καταλήξει εργαλείο μείωσης τιμής. Αναμένουμε ότι η Πολιτεία θα υπολογίσει ρεαλιστικά τις παρεμβάσεις αυτές και θα προβεί στις απαραίτητες διορθώσεις και διευκρινίσεις.
Η ανάπτυξη άργησε μια μέρα…
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, η οικονομία της χώρας έτρεξε με 1,3% στο γ’ τρίμηνο έναντι 2,6% του μέσου όρου σε Ε.Ε. – Ευρωζώνη. Οι πρώην μνημονιακές χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), αλλά και πρώην προβληματικές (Ισπανία) χώρες συνεχίζουν να αναπτύσσονται με πολύ καλούς ρυθμούς, ενώ εμείς παραμένουμε «ουραγός». Η Πολιτεία πρέπει, επιτέλους, να συνειδητοποιήσει ότι ο κλάδος μας είναι μέρος της λύσης. Όσο το περιβάλλον παραμένει απρόβλεπτο και τα βάρη στη φαρμακοβιομηχανία αυξανόμενα τόσο τα περιθώρια για ανάπτυξη θα μειώνονται.
Συμπερασματικά, με τις παρούσες συνθήκες οι ευκαιρίες ανάκαμψης απομακρύνονται.