Πλεύρης για τη μάχη του με την ενδονοσοκομειακή λοίμωξη: Είχα 20% πιθανότητες να ζήσω

Ο πρώην υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, μιλώντας στην ΕΡΤ, περιέγραψε πώς από μία επέμβαση ρουτίνας κατέληξε να έχει μόλις 20% πιθανότητες για να ζήσει.

Ο κ. Πλεύρης, είπε, χαρακτηριστικά: «Στην περίπτωσή μου υπήρχε αρκετή βιαιότητα στην πορεία ως προς την επικινδυνότητα. Εγώ είχα πάει για μια απ’ αυτές που λέμε τις “επεμβάσεις ρουτίνας”. Ήταν δηλαδή αφαίρεση κιρσών στο πόδι. Δηλαδή η επέμβαση η οποία έπρεπε να γίνει. Επελέγη να γίνει μια παρακέντηση και προσβλήθηκα από ένα μικρόβιο που δεν είναι και πολύ ανθεκτικό: Σταφυλόκοκκος. Μπορεί να βρεθεί και μέσα σε νοσοκομείο, ενδεχομένως, αλλά είναι μικρόβιο το οποίο υπάρχει στην κοινότητα.

Ήταν μεγάλη ταλαιπωρία η οποία υπέστη διότι υποτιμήθηκαν τα συμπτώματα. Δηλαδή, δεν υπήρξε μια έγκαιρη αντιμετώπιση του μικροβίου με αποτέλεσμα το μικρόβιο να περάσει στο αίμα, να γίνει δηλαδή αυτό που λέμε -κοινώς- σηψαιμία.

(…) Μένει στο μυαλό μου να ξυπνάω το πρωί και μέσα σε δέκα λεπτά να βρίσκομαι με έναν πυρετό κοντά στο 40, να έχει πέσει η πίεσή μου δραματική και οι σφύξεις μου να είναι πολύ μεγάλες. Αμέσως διακομίστηκα στο νοσοκομείο. Δυστυχώς το οξυγόνο συνεχώς έπεφτε και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ο οργανισμός, οπότε διασωληνώθηκα εκείνη τη στιγμή και η κρισιμότητα της στιγμής ήταν ότι επελέγη να γίνει ένα χειρουργείο.

Μάλιστα, η σύζυγός μου τότε υπέγραψε και το έντυπο γιατί υπήρχε μεγάλος κίνδυνος θανάτου. Δηλαδή στα ποσοστά τότε είχε δοθεί 20% πιθανότητες επιβίωσης γιατί παράλληλα είχα πάθει σταφυλόκοκκο και πνευμονία (…) Υπήρχε φόβος να χτυπήσει στην καρδιά το μικρόβιο ή στους νεφρούς, οπότε εκεί έγινε η επέμβαση.

Ξέρετε χαρακτηριστικά, το λέει και ο Ιπποκράτης, ότι “όταν δεν πιάνει το φάρμακο πρέπει να πας στο χειρουργείο”. Έτσι έγινε ο καθαρισμός. Μετά άρχισε ο οργανισμός να ανταποκρίνεται πια στα αντιβιοτικά, άρα η επικινδυνότητα ήταν εννιά μέρες στη ΜΕΘ. Εκεί έχω αποφύγει πια τον κίνδυνο, αλλά για έξι μήνες υπήρχε μια συνεχής παρακολούθηση, γιατί μπορούσε μετά από τη λανθάνουσα κατάσταση να επανέλθει.

(…) Θα μπορούσε να είχε χτυπηθεί η καρδιά, να χτυπηθεί ο εγκέφαλος, να χτυπηθούν σημεία που σου θα σου άφηναν ένα πρόβλημα (…)».

Πρόσθεσε, ακόμη: «Σοκαρίστηκα. Μετά έγραψα κι ένα βιβλίο για τις νοσοκομειακές λοιμώξεις, γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Για μένα ήταν αδύνατο στο μυαλό μου να φανταστώ ότι σε μια καλή φυσιολογική κατάσταση στα 39 χρόνια, θα μπορούσε ένα μικρόβιο να με οδηγήσει στον θάνατο. Φανταστείτε αυτό: Εμένα μου λέγανε ότι η ίδια περίπτωση με 30 χρόνια παραπάνω, αυτομάτως ήταν περίπτωση που αντιμετωπιζόταν με πολύ λιγότερες πιθανότητες».