Ο κ. Σκυλακάκης είναι γενικός γραμματέας του Πανελληνίου Συλλόγου Φαρμακαποθηκάριων και με την ιδιότητά του αυτή δεν «μασάει τα λόγια του» σε πολλές περιπτώσεις λέγοντας τα πράγματα ακριβώς όπως τα βιώνουν οι εκπρόσωποι του κλάδου του… «Το ότι τα περισσότερα από αυτά τα φάρμακα είναι θερμοευαίσθητα, φωτοευαίσθητα και ενίοτε και τοξικά ουδόλως απασχολεί. Το ότι για να διανεμηθεί έστω και μια ασπιρίνη πρέπει ο διανομέας να είναι συμμορφωμένος με την αυστηρότατη κοινοτική οδηγία C343, επίσης ουδόλως μας απασχολεί, όπως και ότι ο ταχυμεταφορέας είναι μάλλον λιγότερο κατάλληλος από τον φαρμακοποιό στο να συμβουλέψει τον ασθενή στο πώς θα λαμβάνει το φάρμακό του, τι παρενέργειες δύναται να του εμφανιστούν και άλλα, που φαίνεται ότι δεν έχουν καμία αξία γι’ αυτούς που αποφασίζουν!», συμπληρώνει ως προς την ασφάλεια στην μεταφορά των φαρμάκων…
Και δεν μένει μόνο στο ζήτημα με τους ταχυμεταφορείς αλλά περνά και σε μια οικονομική ανάλυση που αγγίζει το γεγονός ότι «το 25% της φαρμακευτικής ύλης διανέμεται από ένα «σοβιετικού» τύπου κρατικό μονοπώλιο, σε συνεργασία με ταχυμεταφορείς».
Όπως εξηγεί ο κ. Σκυλακάκης, «¨στην πραγματικότητα αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Καθώς το κράτος δεν κερδίζει ούτε ένα ευρώ, αντιθέτως θα κέρδιζε εάν ακολουθούσε το φυσικό κανάλι (βιομηχανία -φαρμακαποθήκη-φαρμακείο), τόσο από περικοπές δαπανών του ελλειμματικού ΕΟΠΥΥ όσο και από φορολογητέα ύλη των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Μα γιατί το κάνει τότε; Ίσως διότι κάποιοι είναι εμμονικοί με την ιδέα ότι όλα πρέπει να περνούν μέσα από ένα κράτος-τέρας, παρότι όλος ο πλανήτης έχει πειστεί εδώ και χρόνια για το αντίθετο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα περίπου 20 φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ δεν διασφαλίζουν ευκολότερη πρόσβαση των ασθενών απ’ ό,τι τα 11.000 ιδιωτικά φαρμακεία, όπως και το ότι οι ανά την επικράτεια couriers δεν διασφαλίζουν τις συνθήκες φύλαξης και μεταφοράς, όπως πράττουν οι φαρμακαποθήκες.
Επίσης, σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη με λοκομοτίβα την κρατική μηχανή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε… επαχθή χρέη κι ακόμα επαχθέστερα μνημόνια.
Μήπως είναι, λοιπόν, η στιγμή να αφεθούν τα σουρεαλιστικά πειράματα και να επιστρέφουν αυτά τα προϊόντα στο φυσικό κανάλι διανομής τους; Μήπως είναι η ώρα το φαρμακείο (που εσχάτως έχασε και τα ΜηΣυΦα) να αρχίσει να ανακτά τόσο την ύλη που ex officio του ανήκει, όσο και τον επιστημονικό του ρόλο; Ή μήπως, τελικά, αυτός ο παράλογος κρατισμός εξυπηρετεί κάτι άλλο;»…