Αποτέλεσμα είναι να μη δίνονται άμεσα τιμές σε νέα γενόσημα φάρμακα για τα οποία οι εταιρείες πρέπει να περιμένουν ακόμη και χρόνια. Αντίθετα ξένα γενόσημα φάρμακα λαμβάνουν τιμή και άρα μπορούν να κυκλοφορήσουν στην αγορά μόλις μέσα σε λίγους μήνες.
Συνέπεια είναι να υπάρχουν δραματικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας την ώρα μάλιστα που η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη.
Όπως επισημαίνεται από την ΠΕΦ: «Η αδειοδότηση των εισαγομένων γενοσήμων γίνεται σε μόλις 3 μήνες, ενώ των εγχωρίως παραγομένων γενοσήμων συχνά ξεπερνά τα 2 χρόνια».
Γι αυτό και οι εκπρόσωποι των ελληνικών εταιρειών κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά στην επιβίωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, εξαιτίας της υποστελέχωσης του ΕΟΦ και μιας σειράς εξοντωτικών μέτρων και αποφάσεων που ακυρώνουν οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρωτοβουλία.
Σύμφωνα με την ΠΕΦ, Ο ΕΟΦ παρόλη τη θεσμική του ιδιότητα ως εθνική ρυθμιστική αρχή του φαρμάκου βρίσκεται εδώ και καιρό σε φάση εσωστρέφειας, γεγονός αναμενόμενο δεδομένης της υποχρηματοδότησης καθώς και της –κατά 40%– υποστελέχωσής του. Παρά λοιπόν τις φιλότιμες προσπάθειες της διοίκησης και του εναπομείναντος προσωπικού, ο ΕΟΦ φαίνεται να οδηγείται σταδιακά στην απαξίωση, καλούμενος να διεκπεραιώσει έναν τεράστιο φόρτο εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται με «δεμένα χέρια».
Ο πρόεδρος της ΠΕΦ, κ. Δημήτρης Δέμος, σημειώνει: «Η κατάσταση είναι πια δραματική για την ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Η αποδυνάμωση του ΕΟΦ λόγω του ελλείμματος στη στελέχωσή του καθιστά ολοένα και πιο δυσχερές το έργο του και επιτείνει την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Όταν μια σειρά από εξοντωτικά μέτρα μετατρέπουν σε Οδύσσεια τη δραστηριοποίηση στην εγχώρια αγορά, η αδυναμία του Οργανισμού να επιταχύνει τις διαδικασίες έγκρισης των εγχώρια παραγόμενων γενοσήμων μάς δένει τα χέρια. Η εξαγωγική μας δραστηριότητα, που μέχρι σήμερα μας κρατά στη ζωή και μας γεμίζει ελπίδα, δυσχεραίνεται επικίνδυνα. Καλούμε τους ιθύνοντες στο χώρο της υγείας να προβληματιστούν πολύ σοβαρά, δεδομένου ότι διακυβεύεται όχι μόνο η επιβίωση ενός μοναδικού παραγωγικού θύλακα, αλλά και το ίδιο το κοινωνικό αγαθό της δημόσιας Υγείας.»