της Μαρίας Τσιλιμιγκάκη
Όπως τονίζουν μάλιστα, η μνημονιακή πολιτική απέτυχε στους τρεις βασικούς άξονες: Την προστασία της δημόσιας υγείας, τη συγκράτηση της δαπάνης και την ανάπτυξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας.
Σχετικά με την μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, επισημαίνουν ότι δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο λογιστικών υπολογισμών οι ανάγκες των πολιτών αβαφέροντας συγκεκριμένα ότι «η δαπάνη για το σωστά χρησιμοποιούμενο φάρμακο δεν συνιστά κόστος, αλλά επένδυση, καθώς οδηγεί σε περιορισμό των δαπανών υγείας μέσω μείωσης των νοσοκομειακών δαπανών και αύξησης της παραγωγικότητας»… Και συμπληρώνουν: «Η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης δεν θα επιτευχθεί μόνο από περικοπές, αλλά κι από την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων του φαρμακευτικού κλάδου».
Προτεινόμενα μέτρα:
– Διασφάλιση της καθολικής πρόσβασης όλων των πολιτών στις αναγκαίες φαρμακευτικές θεραπείες με την κάλυψη των ανασφαλίστων να αποτελεί ζήτημα άμεσης προτεραιότητας.
– Σύστημα αξιολόγησης των ακριβών φαρμακευτικών θεραπειών, ώστε να διασφαλίζεται η πρόσβαση των ασθενών στα αναγκαία καινοτόμα φάρμακα, αλλά και να μην επιβαρύνεται υπερβολικά η κοινωνική ασφάλιση.
– Άμεση αποκατάσταση του μη βιώσιμου προϋπολογισμού για τα φάρμακα που ισχύει σήμερα, σε ύψος που να προσεγγίζει τον κατά κεφαλή μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απαραίτητη κρίνεται, επίσης, η εξαίρεση των εμβολίων από τη φαρμακευτική δαπάνη. Η πολιτική εμβολίων εντάσσεται στον τομέα της πρόληψης, για την οποία προβλέπεται σε όλες τις χώρες ειδικό κονδύλι. Ο εμβολιασμός ως προληπτική θεραπεία δεν μπορεί να θεωρείται δαπάνη, καθώς συμβάλλει στη μείωση μελλοντικού κόστους νοσηλείας και φαρμακευτικής περίθαλψης.
– Εξορθολογισμό της χρήσης φαρμάκων με τη διεύρυνση Θεραπευτικών Πρωτοκόλλων και θέσπιση του Φακέλου Ασθενούς.
– Πολιτική γενοσήμων με ενημέρωση του κοινού και παροχή κινήτρων στους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς, όπως η θέσπιση δυνατότητας να προτείνεται η εμπορική ονομασία του φαρμάκου, στο πλαίσιο της υποχρεωτικής συνταγογράφησης με τη δραστική ουσία. Κατά τη διάρκεια του Μνημονίου, παρατηρήθηκε μία εμμονή στο μέτρο της συνταγογράφησης δραστικής ουσίας, με νομοθετικές διατάξεις «αστυνομικού» χαρακτήρα, υποστηρίζουν οι κύκλοι της ΠΕΦ. Κάθε προσπάθεια αύξησης της διείσδυσης των γενοσήμων «δεν πρέπει να οικοδομείται, αφαιρώντας την εμπορική τους ονομασία, καθώς αυτή πιστοποιεί ουσιαστικά την ταυτότητα και την αντιλαμβανόμενη αξία τους, στοιχεία μοναδικά τόσο για τους ασθενείς, όσο και για τους γιατρούς» επισημαίνουν.
– Αναμόρφωση του ισχύοντος στρεβλού συστήματος τιμολόγησης φαρμάκων το οποίο οδήγησε σε ελλείψεις φαρμάκων. Όπως διευκρινίζεται, οι εξοντωτικές μειώσεις που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια στα προσιτά παλαιά και καταξιωμένα ελληνικά φάρμακα, είτε πρόκειται για γενόσημα είτε για πρωτότυπα εκτός πατέντας (off-patent), κατέστησαν ορατό τον κίνδυνο απόσυρσής τους από την αγορά. Η διατήρηση του υπάρχοντος πλαισίου οδηγεί σταδιακά στην υποκατάστασή τους από ακριβότερες θεραπείες, απειλώντας την πρόσβαση των ασθενών στα αναγκαία φάρμακα και επιβαρύνοντας τα ασφαλιστικά ταμεία.
– Αναμόρφωση του τρόπου διενέργειας των διαγωνισμών προμήθειας φαρμάκων στα δημόσια νοσοκομεία, καθώς το ισχύον σύστημα ευνοεί τη δημιουργία μονοπωλιακών καταστάσεων. Προτείνεται η ύπαρξη τουλάχιστον τριών προμηθευτών και η διενέργεια διαγωνισμών εντός ρεαλιστικών νοσοκομειακών προϋπολογισμών για τα φάρμακα.
– Υιοθέτηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου, το οποίο να αντιμετωπίζει την εγχώρια παραγωγή φαρμάκων ως έναν ισχυρό σύμμαχο, ο οποίος εγγυάται την πρόσβαση των ασθενών σε προσιτά και ποιοτικά φάρμακα, δημιουργώντας συνθήκες ανάπτυξης για τη χώρα. Σημειώνεται ότι «τα άδικα και οριζόντια μέτρα που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια οδήγησαν σε οικονομικό αδιέξοδο ένα κλάδο με σημαντική συμβολή στο ΑΕΠ της χώρας (2,8 δισ. ετησίως) και στην απασχόληση (55.000 θέσεις εργασίας σε όρους άμεσης και έμμεσης απασχόλησης)».
Βάση για τη διαμόρφωση ενός αναπτυξιακού μοντέλου, μπορούν να αποτελέσουν οι κοστολογημένες προτάσεις της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας:
Για κάλυψη του 70% των φαρμακευτικών αναγκών της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και του 50% της νοσοκομειακής περίθαλψης σε χαμηλές τιμές και χωρίς κάποιο επιπλέον κόστος για το κράτος.
Για νέες άμεσες επενδύσεις σε πάγιο εξοπλισμό, σε τεχνολογία αιχμής, σε έρευνα και τεχνογνωσία.
Για ενίσχυση της απασχόλησης με τουλάχιστον 2.000 νέες προσλήψεις και σημαντική αύξηση έμμεσης απασχόλησης.
– Διαφοροποίηση του rebate για εγχωρίως παραγόμενα, συσκευαζόμενα ή εισαγόμενα προϊόντα, δεδομένης της σημαντικά υψηλότερης οικονομικής συμβολής της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας στα ασφαλιστικά ταμεία.
– Εφαρμογή πρακτικών τιμής-όγκου (price-volume), ώστε το κάθε κέντρο κόστους να επιβαρύνεται ανάλογα με τη συμμετοχή του στη διαμόρφωση της σχετικής δαπάνης.
– Παροχή κινήτρων στις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες που επενδύουν στην έρευνα και ανάπτυξη, αλλά και την εγχώρια παραγωγή.
– Ενίσχυση του υποστελεχωμένου ΕΟΦ, καθώς επίσης και της Διεύθυνσης Φαρμάκου του ΕΟΠΥΥ.
Τέλος, η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας προτείνει την υλοποίηση ενημερωτικών καμπανιών για την ορθολογική χρήση όλων των φαρμάκων, για τη διάθεση των οποίων τονίζει, ότι πρέπει να γίνεται μόνο από τα φαρμακεία και να καταχωρείται στο μητρώο ασφαλισμένων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: