Ζώντας αθάνατος: Η ανατρεπτική προσπάθεια του Bryan Johnson

Δουλεύει πάνω σε αυτό που αποκαλεί «η σημαντικότερη επανάσταση στην ιστορία του Homo Sapiens». Πρόκειται για το Blueprint, ένα πρόγραμμα επιμήκυνσης της ανθρώπινης ζωής το οποίο εξωτερικεύει κάθε πληροφορία που αφορά το σώμα του σε μια ομάδα γιατρών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα δεδομένα αυτά για να αναπτύξουν ένα αυστηρό πρόγραμμα υγείας το οποίο στοχεύει στην επιβράδυνση της διαδικασίας της γήρανσης.

O Johnson στοχεύει να παραδώσει τον εαυτό του σε έναν αλγόριθμο κατά της γήρανσης. Πιστεύει ότι ο θάνατος είναι προαιρετικός, σχεδιάζει να μην τον επιλέξει ποτέ. Από την άλλη, οι ειδικοί δηλώνουν κατηγορηματικά «ο θάνατος δεν είναι προαιρετικός, είναι γραμμένος στα γονίδιά μας, δεν υπάρχει καμία τεχνολογία που να υποδηλώνει ότι κατευθυνόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση».

Ωστόσο, ο καθηγητής εξελικτικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Michael R.Rose πιστεύει ότι η πολυπλοκότητα της φυσιογνωμίας του ανθρώπου και ως εκ τούτου η δυσκολία εύρεσης μιας αντιγηραντικής θεραπείας μπορεί να αντιμετωπιστεί με την χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στην ανάλυση του γονιδιώματος για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων. Έτσι, το γήρας αντιμετωπίζεται ως ιάσιμη νόσος η οποία μπορεί να θεραπευτεί ώστε ο άνθρωπος να καταστεί πραγματικά αυτόνομος απελευθερωμένος από την θνητότητά του.

Μεταξύ άλλων, ο Johnson αποβλέπει την θεραπεία του γήρατος καθώς πιστεύει πως το γήρας, ως αποσύνθεση του οργανισμού, δεν οφείλεται σε ένα γενετικό «ρολόι» αλλά αντανακλά συσσωρευμένες φθορές και βλάβες σε κυτταρικό επίπεδο οι οποίες δεν επιδιορθώνονται λόγω έλλειψης πόρων του οργανισμού.

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι απλό: αξίζει να επιμηκύνουμε την ζωή μας και αν ναι με τι επιπτώσεις. Στην επιστημονική κοινότητα οι στρατηγικές αντιγήρανσης θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση ως ακραία αμφιλεγόμενες, ενώ στην χειρότερη περίπτωση ως ψευδο επιστημονικές. Πέρα από τις επιζήμιες επιπτώσεις που εντοπίζονται στην ανάγκη για επικίνδυνες κλινικές δοκιμές για την ανάπτυξη τέτοιων μεθόδων, οι φόβοι παίρνουν κι άλλες διαστάσεις.

Είναι δυνατόν να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς χρονικό ορίζοντα; Αυτό προϋποθέτει επίσης ότι οι συνήθειες μας, οι προτιμήσεις μας και οι αξίες μας παραμένουν αναλλοίωτες, κάτι πιθανόν ακατόρθωτο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ίσως λοιπόν το τίμημα της αναβάθμισης είναι να μην βιώνουμε οι ίδιοι πλέον την καθημερινότητά μας. Αν συμβαίνει αυτό δεν θα βιώνουμε απλώς μια διαφορετική αλλά πλέον μια άγνωστη ζωή.

Επίσης αυτή η επιμηκυμένη ζωή μπορεί να μην αποτελεί μία καλύτερη εκδοχή της παρούσας αλλά να έχει ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψουμε αγαπημένες μας συνήθειες, δραστηριότητες και απολαύσεις. Αυτό θα προκύψει από τον φόβο που θα έχουμε λόγω εξωτερικών παραγόντων που μπορούν να στερήσουν την ζωή μας. Αυτός ο φόβος θα μας κάνει πιο παθητικούς αφού θα επιδιώκουμε να ελαχιστοποιούμε την έκθεση στον κίνδυνο ώστε να μην πεθάνουμε.

Με λίγα λόγια, το άγνωστο του θανάτου επιδρά σε μεγάλο βαθμό στο πως θα διαμορφώσουμε την ζωή μας. Έτσι, η απώλεια της θνητότητας μπορεί να καταστήσει τον βίο μας ρηχό αφού το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης έγκειται στην εξάντληση των δυνατοτήτων της και ως εκ τούτου στην διαρκή εξέλιξη.

Η σκέψη για τον θάνατο μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε στοχαστικά αποδίδοντας νόημα και αξία σε κάθε πράξη μας. Ολοκληρώνοντας, μια φράση πρέπει να μας αποτυπωθεί όταν συζητάμε για την επιμήκυνση της ανθρώπινης ζωής: «Προσθέτουμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας».

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΕΝΤΙΔΗ