Ας ξεκινήσουμε με κάποιες βασικές παραδοχές:
Αρκούν 2 λεπτά για να πνιγεί ένας άνθρωπος και δη ένα παιδί. Άρα, «προσέχω τα παιδιά που κολυμπούν χωρίς να είμαι δίπλα τους, αλλά κάνοντας ηλιοθεραπεία», δεν υπάρχει.
Πνίγονται συνήθως αυτοί που γνωρίζουν κολύμβηση και όχι αυτοί που δεν γνωρίζουν. Και είναι απλό. Αυτοί που δεν γνωρίζουν καθόλου κολύμβηση, φοβούνται το νερό και προσέχουν. Ενώ όσοι έχουν μάθει να επιπλέουν, γίνονται τολμηροί.
Αν το παιδί είναι σε ηλικία που παίρνει ρίσκα, δηλαδή βουτάει στο νερό από ψηλά σημεία, κάνει βουτιές για εντυπωσιασμό, μένει μέσα στην θάλασσα ή την πισίνα παρότι ένιωσε ψύχος, αδιαθεσία ή τάση για έμετο, τότε χρειάζεται περισσότερη προσοχή σε σύγκριση με την εποχή που ήταν μωρό και φόραγε τα μπρατσάκια του!
Αν την ώρα που κολυμπάμε μόνοι, ενήλικες και παιδιά, νιώσουμε έντονη αδιαθεσία και δεν βρίσκεται κάποιος δίπλα μας να μας βοηθήσει, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πνιγούμε λόγω παθολογικών αιτίων. Για τον λόγο αυτό, ενήλικες και παιδιά, δεν είναι σωστό να πηγαίνουμε μόνοι για μπάνιο ειδικά στη θάλασσα αλλά και σε αφύλακτη πισίνα.
Ας δούμε τώρα τι συστήνουν οι γιατροί
Τα παιδιά πολλές φορές παρασύρονται από τον ενθουσιασμό τους και παρουσιάζουν παράτολμη συμπεριφορά. Φεύγοντας από το οπτικό πεδίο των ενηλίκων, πηγαίνουν βαθιά στην θάλασσα, κάνουν συνεχείς βουτιές, μιμούνται μεγαλύτερα ή εμπειρότερα στην κολύμβηση παιδιά και υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους. Ο πνιγμός είναι τότε πιθανός. Ένας άλλος εξάλλου κίνδυνος είναι οι πλαστικές βάρκες και τα κάθε λογής φουσκωτά στρώματα κάτω από τα οποία μπορεί να εγκλωβιστούν τα παιδιά και το κακό δεν αργεί να γίνει μέσα σε 2-3 λεπτά χωρίς οξυγόνο.
Όταν ένα παιδί χάσει τις αισθήσεις του επειδή ήπιε νερό και δεν πήρε αναπνοή για 2-3 λεπτά, κι αφού βάλουμε κάποιον να πάρει αμέσως τηλέφωνο το ΕΚΑΒ αναφέροντας από την αρχή ότι πρόκειται για πιθανό πνιγμό παιδιού, εμείς κάνουμε τα ακόλουθα:
1. Τοποθετούμε το παιδί σε θέση ύπτια.
2. Ελέγχουμε αν αναπνέει παρατηρώντας για 10 δευτερόλεπτα αν κινείτε το στήθος του κι ακούγοντας αν βγαίνει αέρας από το στόμα του (αν εκπνέει).
3. Αν δεν αναπνέει, κλείνουμε την μύτη του, τραβάμε την κάτω γνάθο να ανοίξει το στόμα και κάνουμε 5 εμφυσήσεις (φιλί της ζωής). Αν αυτό δεν αποδώσει, τότε ειδοποιούμε το 166 και ξεκινάμε θωρακικές συμπιέσεις (καρδιακές μαλάξεις) μαζί με εμφυσήσεις σε αναλογία 30 προς 2. Αν γνωρίζουμε, καλώς. Ακόμα όμως κι αν δεν γνωρίζουμε, κάνουμε μπουνιά το δεξί μας χέρι, το βάζουμε μέσα στο αριστερό και γονατισμένοι στο ένα πλάϊ του σώματος του παιδιού, βάζουμε τα χέρια μας στη μέση του στήθους και με δύναμη κάνουμε 30 μαλάξεις με ρυθμό γοργό, 100 το λεπτό. Μετά κλείνουμε τη μύτη του παιδιού και εκπνέουμε μέσα στο στόμα του. Συνεχίζουμε τα ίδια -μαλάξεις και φιλί της ζωής- μέχρι να έρθει κοντά μας διασώστης ή κάποιος που να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τη μέθοδο. Σταματάμε επίσης αν το παιδί αναπνεύσει.
5. Αν τώρα διαπιστώσουμε ότι το παιδί αναπνέει παρότι έχασε τις αισθήσεις του, το τοποθετούμε ξαπλωμένο στο δεξί του πλάϊ και περιμένουμε το ασθενοφόρο. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το θύμα παρολίγον πνιγμού, πρέπει να μεταφερθεί σε νοσοκομείο ακόμα κι αν ανέκτησε πλήρως τις αισθήσεις του.