Τα νήπια που περνούν περισσότερο χρόνο στην οθόνη συνομιλούν λιγότερο με τους γονείς ή τους φροντιστές τους. Λένε, επίσης, λιγότερα, ακούνε λιγότερα και έχουν, γενικότερα, λιγότερη επικοινωνία με ενήλικες σε σύγκριση με τα παιδιά που περνούν λιγότερο χρόνο μπροστά στις οθόνες.
Αυτά τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν σήμερα, Δευτέρα, στο περιοδικό JAMA Pediatrics, συγκροτούν ένα από τα πρώτα σύνολα διαχρονικών δεδομένων που έρχονται να επιβεβαιώσουν μια πραγματικότητα που έχουμε ήδη αντιληφθεί: οι οθόνες δεν συνδέονται μόνο με υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας, κατάθλιψης και υπερκινητικότητας μεταξύ των παιδιών, αλλά περιορίζουν και τις πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπιδράσεις στο σπίτι — με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που θα μπορούσαν να είναι ανησυχητικές.
Οι ερευνητές γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι το να μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει μεγάλη λεκτική επικοινωνία είναι ζωτικής σημασίας για την πρώιμη γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού. Και η μεγαλύτερη επαφή του ανθρώπου με τη γλώσσα νωρίς στη ζωή του συνδέεται με την κοινωνική ανάπτυξη, με υψηλότερο I.Q. και ακόμη καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου.
Κάθε λεπτό μετράει
Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τη Mary E. Brushe, ερευνήτρια στο Telethon Kids Institute στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας, συγκέντρωσε δεδομένα από 220 οικογένειες στη Νότια Αυστραλία, τη Δυτική Αυστραλία και το Κουίνσλαντ με παιδιά που γεννήθηκαν το 2017. Μία φορά κάθε έξι μήνες μέχρι να κλείσουν τα 3, τα παιδιά φορούσαν μπλουζάκια ή γιλέκα με μικρούς ψηφιακούς επεξεργαστές γλώσσας που παρακολουθούσαν αυτόματα την έκθεσή τους σε συγκεκριμένους τύπους ηλεκτρονικού θορύβου, καθώς και τη γλώσσα που μιλούσε το παιδί, ο γονέας ή άλλος ενήλικας.
Οι ερευνητές ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τρία στοιχεία σε ό,τι αφορά τη γλώσσα: λέξεις που λέγονται από έναν ενήλικα, παιδικές φωνές και αλλαγές προσώπου στη συνομιλία (ο ένας να μιλά, ο άλλος να ακούει και το αντίστροφο).
Αυτό που ανακάλυψαν είναι ότι σχεδόν σε όλες τις ηλικίες, ο αυξημένος χρόνος στην οθόνη περιόριζε τη συνομιλία. Όταν τα παιδιά ήταν 18 μηνών, κάθε επιπλέον λεπτό χρόνου παραμονής μπροστά σε μία οθόνη συσχετίστηκε με 1,3 λιγότερες παιδικές φωνίτσες, για παράδειγμα, και όταν ήταν 2 ετών, ένα επιπλέον λεπτό συσχετίστηκε με 0,4 λιγότερες αλλαγές προσώπου στη συνομιλία.
Οι ισχυρότερες αρνητικές συσχετίσεις εμφανίστηκαν όταν τα παιδιά ήταν 3 ετών — και περνούσαν κατά μέσο όρο 2 ώρες και 52 λεπτά την ημέρα μπροστά σε μία οθόνη. Σε αυτήν την ηλικία, ένα και μόνο λεπτό παραπάνω μπροστά στην οθόνη συσχετίστηκε με 6,6 λιγότερες λέξεις για τους ενήλικες, 4,9 λιγότερες παιδικές φωνίτσες και 1,1 λιγότερες αλλαγές προσώπου στη συνομιλία.
Κι αν παιδιά και γονείς παρακολουθούν κάτι μαζί;
Η Lynn Perry, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι που δεν συμμετείχε στη μελέτη, η οποία μελετά τη γλώσσα και την κοινωνική αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών προσχολικής ηλικίας, είπε ότι οι ειδικοί στον τομέα θα πρέπει στο εξής να διερευνήσουν πώς τα μέσα που έχουν σχεδιαστεί για να τα βλέπουν γονείς και παιδιά μαζί «μπορεί να επιτρέψουν περισσότερη συνομιλία και να παρακάμψουν ορισμένα από τα αρνητικά του χρόνου στην οθόνη».
Η Sarah Kucker, εμπειρογνώμονας στη γλωσσική ανάπτυξη και τα ψηφιακά μέσα στο Southern Methodist University στο Ντάλας, η οποία επίσης δεν συμμετείχε στη μελέτη, χαρακτήρισε την ανάλυση «εντυπωσιακή», αλλά τόνισε ότι η κατανόηση των αποχρώσεων του πώς και πότε χρησιμοποιείται κάθε συσκευή είναι επίσης σημαντικά.
«Τα μέσα [οι οθόνες] δεν εξαφανίζονται», λέει, «αλλά η προσοχή στο πώς και πότε χρησιμοποιούνται μπορεί να είναι μια καλή ιδέα για το μέλλον».
Φωτογραφία: iStock
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Επιστήμονες δημιούργησαν μίνι πνεύμονες και άλλα όργανα από κύτταρα του αμνιακού υγρού