Για τη διπολική διαταραχή με την οποία διαγνώστηκε η μητέρα της μίλησε η δημοσιογράφος Δάφνη Καραβοκύρη, περιγράφοντας πως βίωνε και η ίδια ως παιδί την ασθένειά της.
Μιλώντας στο Mega και στην εκπομπή «Όλα για τη ζωή μας Vita», αποκάλυψε ότι η διάγνωση έγινε πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες και πως εκείνη δεν μπορούσα να αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβαινε.
«Η μητέρα μου διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή το 2005-2006, όταν χρειάστηκε να πάει σε ψυχίατρο για να λάβει την αναπηρική της σύνταξη λόγω του καρκίνου που είχε περάσει», είπε. «Μακάρι να ήμουν μεγαλύτερη τότε, ώστε να είχα τις πληροφορίες να τη βοηθήσω και να με βοηθήσω. Ως παιδί αυτό που εκλάμβανα ήταν έλλειψη αγάπης και ασυνεννοησία. Δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω».
Τα συμπτώματα
Όπως εξήγησε, τα συμπτώματα που παρουσίαζε η μητέρα της ήταν «μία βαθιά θλίψη, μια εξωφρενική μελαγχολία, ένα βάρος, κλάμα και έντονος εκνευρισμός με τα πάντα. Και φυσικά κυκλοθυμικά επεισόδια. Αυτό που την ενοχλούσε πάντα ήταν ο χαρακτηρισμός «τρελή». Όταν ένας άνθρωπος τα βιώνει όλα αυτά και δεν ξέρει πώς λέγεται αυτό, δεν μπορεί να τα εξηγήσει», είπε η κυρία Καραβοκύρη.
«Όταν μεγάλωσα μου είπε πως όταν την διέγνωσε ο ψυχίατρος, έκανε μία ανάδρομή και προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Προσπάθησε να φέρει μνήμες για να αποδείξει στον εαυτό της ότι δεν ήταν «τρελή» και ότι δεν έφταιγε εκείνη γι’ αυτό… Πλέον όμως με την φαρμακευτική αγωγή είναι ρυθμισμένη και ευτυχισμένη».
Κρίσιμη η διάγνωση
«Διπολική διαταραχή είναι η μανιοκαταθλιπτική ψύχωση. Έχει κανονικά επεισόδια υπερθυμίας και κατάθλιψης, ξεχωριστά και όχι την ίδια μέρα. Αποτελεί νόσημα», είπε ο κ. Δημήτρης Δικαίος, καθηγητής Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ. «Υποθέτουμε ότι ο καθένας έχει ένα όριο πάνω από το οποίο έρχεται η διαταραχή, βασισμένο στην γενετική του σύσταση. Δηλαδή τα γονίδιά μου θέτουν ένα όριο και αν πιεστώ πάνω από αυτό το όριο, τότε μπορεί να πυροδοτηθεί η διαταραχή. Μετά ακολουθεί την πορεία της».
Ο κ. Δαΐκος τόνισε πως η διπολική διαταραχή δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο στην ζωή των ασθενών. Αρκεί όμως να έχουν διαγνωστεί και να λαμβάνουν την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν, διότι ακόμα δεν έχουν διαγνωστεί.
Ο καθηγητής επισήμανε ότι οι πάσχοντες από διπολική διαταραχή γενικώς δεν είναι επικίνδυνοι για τους άλλους. Ωστόσο μπορεί ένας ασθενής να γίνει επικίνδυνος για την δική του ζωή στην φάση της κατάθλιψης, όπου μπορεί να φτάσει έως τον αυτοκτονικό ιδεασμό.
Η αντίθεση φάση, αυτή της υπερθυμίας, είναι απλώς «μία υπερένταση και ευτυχία τρόπον τινά, που δεν κάνει κάτι κακό σε άλλο άτομο, πέρα από το ότι π.χ. δείχνει να μην υπολογίζει το παιδί του επειδή βρίσκεται στον δικό του κόσμο», πρόσθεσε.
Πώς την βιώνουν οι ασθενείς
Η κυρία Καραβοκύρη περιέγραψε πως βίωνε η μητέρα της την πάθησή της πριν γίνει η διάγνωση και λάβει την απαιτούμενη θεραπεία.
«Μου είπε ότι ένιωθε σαν χαμένη, ότι ήταν σε έναν άλλο πλανήτη δικό της. Όλα ήταν θολά και δυσνόητα. Ήταν δύσκολο να επιβληθεί στο μυαλό και στο σώμα της», είπε. «Δεν μπορούσε να κρίνει αυτά που έβλεπε με το σωστό ζευγάρι ματιών. Όταν δεν συνάδουν το σώμα, η ψυχή και το μυαλό, είναι ένα χάος. Ένιωθε φυλακισμένη με νοητά σίδερα η μητέρα μου. Είναι η χειρότερη φυλακή που μπορεί να νιώσει κάποιος. Ένιωθε πως είχε κάτσει πάνω της ένα αεροπλάνο», αποκάλυψε.
«Είναι τεράστιο το βάρος της κατάθλιψης», πρόσθεσε ο κ. Δικαίος. «Από κάποιους θεωρείται βαρύτερη η κατάθλιψη που προκαλεί η διπολική διαταραχή, από την μείζονα καταθλιπτική διαταραχή. Οι μανίες σε κάνουν να κάνεις πράγματα για τα οποία μετά μετανιώνεις. Η διάγνωση μπαίνει γιατί υπάρχουν διακριτά επεισόδια. Υπάρχει χαρακτηριστική εναλλαγή φάσεων, όχι όμως διάθεσης. Δεν υπάρχουν στην καθημερινή διάθεση. Αισθάνεσαι ότι κάτι σου την «έχει φυλαγμένη» στην γωνία».