«Πρόπερσι το καλοκαίρι, ετοιμαζόμουν να αφήσω την οικογένειά μου για διακοπές στη Γαλλία, ενώ επέστρεφα στην Αγγλία. Τα παιδιά μου, επτά και τεσσάρων τότε, με κρατούσαν σφιχτά, με τα πρόσωπά τους χλωμά και σοβαρά. Αλλά ήταν υπερβολικά φοβισμένα για να διαμαρτυρηθούν, όπως θα έκαναν αν τα άφηνα με μια μπέιμπι σίτερ για να βγω το βράδυ. Όλοι ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα και εγώ πήγαινα στο άγνωστο…»
Με αυτόν τον άκρως περιγραφικό τρόπο, μέσα από τον οποίο διαισθάνεται κανείς τον πόνο και τον φόβο, περιγράφει η συνεργάτις της εφημερίδας Guardian τις στιγμές με τα παιδιά της πριν από την οδυνηρή ανακοίνωση. Μια ανακοίνωση που όλοι όσοι έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις, οι ίδιοι ή σε πολύ αγαπημένο τους πρόσωπο, γνωρίζουν πολύ καλά πόση αγωνία κρύβει…
«Περίπου οκτώ εβδομάδες νωρίτερα, πρήστηκε το πρόσωπό μου. Ακολούθησε ο λαιμός μου και τελικά όλο το επάνω μέρος του σώματός μου. Η όψη μου ήταν περίεργη και ένιωθα αδύναμη, μετά βίας μπορούσα να μείνω ξύπνια. Ήμουν 39…»
«Παραμονή που θα φεύγαμε για διακοπές, ένας υπέρηχος είχε βρει μια μεγάλη, απαίσια μάζα, μισοκρυμμένη πίσω από τα πλευρά μου. Ο υπέρηχος δεν μπορεί να δει μέσα από τα οστά, μου είπε ο υπερηχογράφος, αλλά χρειαζόμουν μια τομογραφία που θα μπορούσε να το κάνει. Και γρήγορα. Το εθνικό σύστημα υγείας της Βρετανίας, το NHS, υπόσχεται ότι οι εξετάσεις για τον καρκίνο θα πραγματοποιηθούν εντός δύο εβδομάδων – ένα χρονικό διάστημα που μοιάζει εντυπωσιακά σύντομο αν δεν βρεθεί κανείς σε αυτή τη θέση, να περιμένει να μάθει αν πρόκειται να ζήσει ή να πεθάνει. Αποφασίσαμε, παρόλα αυτά, ότι θα πάμε τις διακοπές μας, αντί να περάσουμε αυτές τις δύο εβδομάδες περιμένοντας στο σπίτι. Θα διασκεδάζαμε και θα μας αποσπούσαν την προσοχή. Και υπήρχε κι ένας άλλος λόγος: ξαφνικά αισθάνθηκα επείγον να δημιουργήσω όμορφες αναμνήσεις για τα παιδιά. Παρόλο που έδειχνα τόσο περίεργη, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι θα είχαν πολλές φωτογραφίες μαζί μου, αντί να μείνω πίσω από την κάμερα ως συνήθως…»
«Στις στιγμές ηρεμίας, ο σύζυγός μου και εγώ προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τα επόμενα βήματα. Αν πέθαινα, μήπως θα έπρεπε να γράψω κάρτες για όλα τα μελλοντικά γενέθλια των παιδιών; Υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να αφήσω πίσω μου που θα έκανε τα πράγματα καλύτερα γι’ αυτά; Αλλά όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει «καλύτερα» όταν χάνεις τη μαμά σου. Σκεφτόμουν συνέχεια συνεντεύξεις που είχα διαβάσει από ανθρώπους στους οποίους η εμπειρία αυτή είχε αφήσει μια ουλή που δεν θα επουλωνόταν ποτέ. Όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά, είχα διαβάσει κάθε βιβλίο για γονείς που μπορούσα να βρω, σε μια προσπάθεια να αποφύγω να τα πληγώσω, και ήμουν εδώ, έτοιμη να τα πληγώσω ούτως ή άλλως, και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο…»
«Το τηλεφώνημα που περίμενα ήρθε και πήρα νωρίτερα το αεροπλάνο της επιστροφής. Αποδείχθηκε ότι είχα ένα είδος λεμφώματος non-Hodgkin και αυτή η μεγάλη μάζα, περίπου στο μέγεθος μιας κούπας τσάι, έφραζε σχεδόν εντελώς τη φλέβα που παροχετεύει το επάνω μισό του σώματός μου στην καρδιά μου. Εκείνο το φθινόπωρο πέρασα οκτώ εβδομάδες στο νοσοκομείο, αθροιστικά: έξι κύκλους χημειοθεραπείας, καθένας έξι ημέρες παραμονής, και τέσσερις έκτακτες εισαγωγές. Αλλά ήμουν τυχερή. Ενάμιση χρόνο μετά είμαι ακόμα εδώ, όχι απλά σε ύφεση, αλλά 100% καλά. Η θεραπεία μού έδωσε μια πρώιμη εμμηνόπαυση και τα ίσια μαλλιά μου, που έπεσαν όλα, επανήλθαν σγουρά. Διαφορετικά δεν θα ήξερε κανείς ποτέ ότι είχε συμβεί…»
Αυτή ήταν η δική της εμπειρία. Επώδυνη μεν, αλλά τέλος καλό, όλα καλά.
Η πριγκίπισσα της Ουαλίας δεν έχει πει τι είδους καρκίνο έχει και ούτε είναι δική μας υπόθεση, σημειώνει η ίδια. Αλλά στο βιντεοσκοπημένο μήνυμά της αφήνει να εννοηθεί ότι η πρόγνωση είναι καλή.
«Ελπίζω», λέει, «σε ένα ή δύο χρόνια από τώρα, να είναι σαν εμένα, να κοιτάζει πίσω με τρόμο και να αναρωτιέται: συνέβη πράγματι σε μένα; Ακόμα αναρωτιέμαι πόσο επηρέασε τα παιδιά μου. Τις περισσότερες φορές φαίνονται εντελώς αλώβητα. Άλλες φορές δεν είμαι σίγουρη…».
Τρεις πολύτιμες συμβουλές για την Κέιτ (και κάθε γονιό)
«Ένας εθελοντής από την οργάνωση υποστήριξης Macmillan μας έδωσε δύο υπέροχες απροσδόκητες συμβουλές σχετικά με το πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για τον καρκίνο: βεβαιωθείτε ότι έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι δικό τους λάθος και ότι ξέρουν πως δεν μπορούν να κολλήσουν. Προφανώς αυτές οι ανησυχίες είναι κοινές, αλλά οι ενήλικες συνήθως δεν το συνειδητοποιούν», λέει.
Μια άλλη καλή συμβουλή από έναν γείτονα, έναν ψυχοθεραπευτή, ήταν να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν κάτι ενεργό γι’ αυτό. Το να περνάς μια δυνητικά τραυματική κατάσταση είναι πολύ χειρότερο όταν νιώθεις ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε. «Δεν ήταν εύκολο -ήμασταν όλοι αρκετά ανήμποροι- αλλά ένας μαραθώνιος για τη Macmillan τούς έδωσε την αίσθηση ότι έκαναν τη διαφορά», προσθέτει.
«Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να μάθει κανείς από τον καρκίνο, εκτός από το πόσο απαίσιος είναι. Αλλά σε βοηθά να εστιάσεις σε αυτό που είναι σημαντικό. Τώρα που πήρα πίσω τη ζωή μου -πιθανώς κάποιες δεκαετίες- σκέφτομαι πολύ τι πρέπει να κάνω. Η Κέιτ είναι αναγκασμένη να ανεχτεί περισσότερες βλακείες απ’ ό,τι οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά τις τελευταίες αυτές εβδομάδες. Ελπίζω, ανάμεσα σε όλα τα κακά που έχει αυτή η εμπειρία, να τη βοηθήσει να ξεκαθαρίσει μέσα της τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι – είναι μια κάποια παρηγοριά».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κέιτ Μίντλετον: Γιατί χρειάσθηκαν πέντε εβδομάδες για να διαγνωστεί ο καρκίνος της
Κέιτ Μίντλετον: Τι είναι η προληπτική χημειοθεραπεία και πότε συνιστάται
Κέιτ Μίντλετον: Πόσο συχνά εντοπίζεται τυχαία καρκίνος σε μία εγχείρηση