Οι πάσχοντες από διαβήτη είναι πιο επιρρεπείς στην ουλίτιδα, λόγω των βλαβών που προκαλεί το αυξημένο σάκχαρο στα μικρά αιμοφόρα αγγεία του σώματος, αναφέρουν επιστήμονες από τη Δανία.
Εάν δεν ρυθμίζουν καλά τη γλυκόζη (σάκχαρο) αίματος και δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως και σωστά η ουλίτιδά τους, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν περιοδοντίτιδα.
Η περιοδοντίτιδα είναι μία χρόνια φλεγμονώδης νόσος, που αποτελεί εξέλιξη της ουλίτιδας. Μπορεί να προσβάλλει τους ιστούς που υποστηρίζουν τα δόντια, φθάνοντας έως το υποκείμενο ιστό. Προκαλείται από τη συσσώρευση βακτηριακής πλάκας. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, οδηγεί σε καταστροφή των ιστών που συγκρατούν τα δόντια.
Η νέα μελέτη παρουσιάσθηκε στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για την Έρευνα του Διαβήτη (EASD 2024). Το συνέδριο διεξάγεται 9-13 Σεπτεμβρίου 2024 στη Μαδρίτη. Η μελέτη δημοσιεύθηκε επίσης στην ιατρική επιθεώρηση Journal of Dental Research.
Όπως είπε ο οδοντίατρος Dr. Fernando Valentim Bitencourt, διδακτορικός ερευνητής στο Τμήμα Οδοντιατρικής & Στοματικής Υγείας του Πανεπιστημίου του Aarhus, στη μελέτη εντάχθηκαν 15.922 πάσχοντες από τύπου 2 διαβήτη.
Όσοι από αυτούς έπασχαν από μικροαγγειακές επιπλοκές λόγω του διαβήτη τους, είχαν αυξημένες πιθανότητες να έχουν ουλίτιδα. Τέτοιου είδους επιπλοκές είναι:
- Η αμφιβληστροειδοπάθεια (οφείλεται σε βλάβες στα αιμοφόρα αγγεία του αμφιβληστροειδούς χιτώνα των ματιών)
- Η νευροπάθεια (οφείλεται σε βλάβες στα νεύρα)
Πόσο αυξάνεται ο κίνδυνος
Ειδικότερα, οι ασθενείς είχαν 21% περισσότερες πιθανότητες να έχουν μέτρια έως σοβαρή ουλίτιδα, όταν έπασχαν από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια. Η επιπλοκή αυτή μπορεί να μειώσει ή και να απειλήσει την όραση των πασχόντων.
Οι ασθενείς είχαν επίσης 26% περισσότερες πιθανότητες σοβαρής ουλίτιδας, όταν έπασχαν από διαβητική νευροπάθεια.
Εκείνοι, όμως, που έπασχαν και από τις δύο επιπλοκές, διέτρεχαν κατά 51% μεγαλύτερο κίνδυνο μέτριας έως σοβαρής ουλίτιδας.
Χωρίς θεραπεία, η ουλίτιδα μπορεί να οδηγήσει έως και σε απώλεια των δοντιών, προειδοποιούν οι ερευνητές. «Η απώλεια αυτή μπορεί να πλήξει βασικές λειτουργίες, όπως η μάσηση και η ομιλία», τόνισε ο Dr. Bitencourt. «Μπορεί επίσης να πλήξει την αυτοεκτίμηση, μειώνοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής των πασχόντων αφού οδηγεί σε προβλήματα σίτισης, επικοινωνίας και κοινωνικών σχέσεων».
Η ταυτοποίηση των πληθυσμιακών ομάδων υψηλού κινδύνου, όπως οι ασθενείς με διαβήτη, επιτρέπει έγκαιρη παρέμβαση και πρόληψη αυτών των ανεπιθύμητων επιπλοκών, κατέληξε.
Φωτογραφία: iStock