Πρόκειται για μια θεωρία που με απλά λόγια εξηγεί ότι το “ρυτίδιασμα” στα δάχτυλα έχει τις ρίζες του στο εξελικτικό παρελθόν του ανθρώπου, όταν για να επιβιώσει έπρεπε να πιάνει με γυμνά χέρια πράγματα μέσα στο νερό, δίχως να του γλιστράνε, καθώς επίσης και να περπατάει με γυμνά πόδια σε ρηχούς βυθούς και έπρεπε να στηρίζεται καλύτερα, να δημιουργείται τριβή για να μην ολισθαίνει.
Ο επικεφαλής της έρευνας, εξελικτικός βιολόγος Τομ Σμούλντερς του Κέντρου Συμπεριφοράς και Εξέλιξης του Ινστιτούτου Νευροεπιστήμης του πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, και η ομάδα του, δημοσίευσαν τη μελέτη τους στο περιοδικό βιολογίας «Biology Letters» της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, και καταρρίπτουν την έως τώρα κυρίαρχη θεωρία γιατί μουλιάζουν τα δάχτυλα μας.
Μέχρι στιγμής η επικρατούσα άποψη ήταν ότι οι μουλιασμένες αυλακιές των άκρων οφείλονται απλώς στο ότι το εξωτερικό στρώμα του δέρματος απορροφά νερό. Οι ρυτίδες αυτές δημιουργούνται ύστερα από εντολή του νευρικού συστήματος που συστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία κάτω από το δέρμα. Η νέα έρευνα θεωρεί ότι η συγκεκριμένη αντίδραση του νευρικού συστήματος, που μουλιάζει το δέρμα εξυπηρετεί ένα πανάρχαιο εξελικτικό σκοπό. Το να πιάνει ο άνθρωπος καλύτερα μια υγρή επιφάνεια και να μην γλιστράει σε αυτή.
Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, σύμφωνα με τη νέα θεωρία, επικράτησε σταδιακά μέσω της διαδικασίας της φυσικής επιλογής, επειδή προσέδιδε αυξημένες δυνατότητες προσαρμογής και επιβίωσης των προγόνων μας στο περιβάλλον τους.
Η ομάδα του δρ Σμούλντερς έκανε πειράματα σε 20 εθελοντές που κλήθηκαν να σηκώσουν κομμάτια μαρμάρου και άλλα βαριά αντικείμενα, τόσο με στεγνά χέρια, όσο και με χέρια μουλιασμένα στο νερό επί 30 λεπτά.
Όπως αποδείχτηκε, όλοι τους σήκωναν περισσότερο άνετα και πιο γρήγορα τα διάφορα αντικείμενα (τουλάχιστον κατά 12%) με τα ρυτιδιασμένα από το μούλιασμα χέρια τους.
«Αποδείξαμε ότι τα ρυτιδιασμένα δάχτυλα γραπώνουν καλύτερα σε υγρές συνθήκες», δήλωσε ο Σμούλντερς, και συνέχισε “Τα μουλιασμένα δάχτυλα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που ένα πέλμα ειδικού ελαστικού για τη βροχή «πιάνει» καλύτερα στο δρόμο από ένα συμβατικό ελαστικό.”
Ο ίδιος πιστεύει ότι το χαρακτηριστικό αυτό ήταν χρήσιμο στους προϊστορικούς ανθρώπους προκειμένου να συλλέγουν τροφή από τη βρεγμένη βλάστηση ή μέσα από τα ποταμάκια, ή και τη θάλασσα (ψάρεμα) καθώς επίσης και να βαδίζουν ξυπόλυτοι και πιο γρήγορα και ασφαλέστερα μέσα στη βροχή, όταν τους κυνηγούσαν ή όταν οι ίδιοι κυνηγούσαν.
Στο εύλογο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μόνιμα ρυτιδιασμένο δέρμα στα δάχτυλα τους αφού έχουν περισσότερες ικανότητες , ο δρ Σμούλντερς θεωρεί ως πιθανότερη εξήγηση πως κάτι τέτοιο θα μείωνε την ευαισθησία της αφής σε στεγνές συνθήκες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
θα εμπιστευόσασταν κάποιον να σας πιάσει εάν πέφτατε; ΒΙΝΤΕΟ
ποια είναι τα 10 πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους
το μάτι από κοντά. απίστευτες φωτογραφίες που δεν έχετε ξαναδεί