Γιατί πονάει ο αγκώνας μου;

Iatropedia
06 Μαρτίου 2014 | 06:00

Οι πόνοι και το πρήξιμο στον αγκώνα δυσκολεύουν την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων με συνέπεια να μην είναι δυνατόν να εκτελέσουν ακόμη και τις πιο απλές δραστηριότητητες όπως να γράψουν στον υπολογιστή. Που όμως οφείλεται ο πόνος και το πρήξιμο στον αγκώνα; Ποια είναι η θεραπεία και πως μπορούν να προστατευθούν οι αθλητές με συχνές πτώσεις; Απαντήσεις στο επιστημονικό άρθρο, που ακολουθεί.

Του Ορθοπαιδικού Χειρουργού Στυλιανού Ξειδάκη

Οι ενοχλήσεις στην περιοχή του αγκώνα είναι συχνές και όταν επιμένουν περιορίζουν την κινητικότητα της άρθρωσης και δυσκολεύουν την καθημερινότητα μας. Μια από τις παθήσεις αυτές είναι και η ορογονοθυλακίτιδα του αγκώνα ή θυλακίτιδα του ωλεκράνου (bursitis olecrani).

Ο ορογόνος θύλακας του ωλεκράνου επιτρέπει στο δέρμα να ολισθαίνει πάνω από το ωλέκρανο και τον τένοντα του τρικεφάλου βραχιονίου καθώς ο αγκώνας κινείται σε κάμψη και σε έκταση.

Η ορογονοθυλακίτιδα αποτελεί μία φλεγμονώδη πάθηση του ωλεκρανικού θυλάκου και μία συχνή αιτία πόνου στον αγκώνα. Οφείλεται σε επανειλημμένους μικροτραυματισμούς όπως τριβή ή συνεχή πίεση του αγκώνα σε σκληρή επιφάνεια (αγκώνας των σπουδαστών) ή σε πάθηση του θυλάκου από διάφορες φλεγμονώδεις αιτίες (ρευματοειδής, ουρική ή σηπτική αρθρίτιδα).

Εκδηλώνεται με πάχυνση του θυλάκου και παραγωγή ορώδους ή αιματηρού υγρού μέσα σε αυτόν. Η οξεία φάση συνοδεύεται από έντονο πόνο και η διόγκωση του θυλάκου μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις επηρεάζοντας την κάμψη του αγκώνα. Ο θύλακας μπορεί να προσβληθεί και από ουρική αρθρίτιδα με εναπόθεση μικροκρυστάλλων ουρικού οξέως.

Είναι καλής πρόγνωσης και τα συμπτώματα υποχωρούν μετά από λίγες ημέρες με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Ορισμένες φορές μπορεί να υπάρξει επιμόλυνση του συγκεντρωθέντος υγρού, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται κλινική εικόνα σηπτικής κατάστασης, με πόνο, ερυθρότητα και τοπική αύξηση της θερμοκρασίας.

Η ορογονοθυλακίτιδα του αγκώνα είναι εύκολο να διαγνωστεί με απλή ψηλάφηση της περιοχής. Το μέγεθος του θυλάκου ποικίλει και δεν συμφύεται προς το ωλέκρανο.

Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική και περιλαμβάνει την εφαρμογή πάγου, την ελαστική επίδεση του αγκώνα και την ανάπαυση. Στην επιμονή ή επιδείνωση της νόσου, συνίσταται παρακέντηση του θυλάκου και έγχυση κορτικοστεροειδούς.

Σε υπόνοια σηπτικής προσβολής απαραίτητη κρίνεται η καλλιέργεια του υγρού για τον καθορισμό της θεραπευτικής αγωγής αλλά και την ανακούφιση του ασθενή από τον έντονο πόνο. Αν η μόλυνση επιβεβαιωθεί τότε θα πρέπει να χορηγηθούν τα κατάλληλα αντιβιοτικά.

Σε χρόνιες επαναλαμβανόμενες θυλακίτιδες συνίσταται η χειρουργική αφαίρεση του θυλάκου με άριστα αποτελέσματα. Η επάνοδος σε δραστηριότητα επιτρέπεται σε περίπου δυο εβδομάδες μετά την παροχέτευση και σε τέσσερεις εβδομάδες μετά την αφαίρεση του θυλάκου.

Σε αθλητές με συχνές πτώσεις όπως σε τερματοφύλακες, παγοδρόμους, πετοσφαιριστές (βόλεϊ) και χειροσφαιριστές (χάντμπολ) ως προφύλαξη προτείνεται η χρησιμοποίηση ειδικών προστατευτικών εξαρτημάτων των αγκώνων.