Καρκίνος του μαστού: «Ένιωσα χαμένη όταν μου το είπε η γιατρός»

Ρούλα Τσουλέα
01 Νοεμβρίου 2018 | 13:53

Μία 47χρονη γυναίκα αφηγείται τι ένιωσε όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο του μαστού που πρέπει να αφαιρεθεί επειγόντως.

Η διάγνωση ενός καρκίνου δεν είναι ποτέ εύκολη, πόσο μάλλον όταν είσαι μόλις 42 ετών. Αυτό το ξέρει καλά η Μαρία, η οποία ακόμα προσπαθεί να «χωνέψει» ότι αυτό το «κάτι» που είχε στο στήθος της ήταν καρκίνος του μαστού.

«Έγινε τυχαία», λέει στο Iatropedia. «Ήμουν στη δουλειά και συζητούσα με μία συνάδελφο που είχε κάποιο πρόβλημα με το στήθος της και το παρακολουθούσε. Κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε στην αυτοψηλάφηση και την ρώτησα πως γίνεται, γιατί δεν είχα κάνει ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον κάτι σαν ένστικτο με οδηγούσε να κάνω την μια ερώτηση πίσω από την άλλη».

Ήταν Απρίλιος του 2013, λίγο πριν το Πάσχα, όταν γινόταν η συζήτηση αυτή. Έως τότε, η νεαρή μητέρα (έχει μια κόρη που σήμερα είναι 18 ετών) δεν είχε ασχοληθεί με την υγεία των μαστών της παρά μονάχα μία φορά. «Ήτα το 2004 όταν από τη μία θηλή μου έβγαινε ένα σκούρο υγρό», θυμάται. «Τότε είχα κάνει ψηλάφηση σε γιατρό και μαστογραφία, αλλά όλα βγήκαν μια χαρά και δεν το ξανακοίταξα. Ο καρκίνος όμως εμφανίστηκε στον άλλο μαστό».

Οι γιατροί συνιστούν να αρχίζουμε την τακτική μαστογραφία από την ηλικία των 40 ετών, όμως η Μαρία δεν είχε κάνει. «Παραδέχομαι ότι δεν υπήρχε στο μυαλό μου ούτε σαν σκέψη», λέει. «Αφού δεν είχα οικογενειακό ιστορικό, νόμιζα ότι είμαι προστατευμένη. Δεν ήξερα τότε ότι ο καρκίνος του μαστού δεν είναι κληρονομικός. Νόμιζα πως αρρωσταίνουν μόνο όσες έχουν οικογενειακό ιστορικό, ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότερες νοσούν τυχαία».

«Πρέπει να το βγάλουμε αμέσως»

Εκείνη την ημέρα του 2013, όταν η Μαρία επέστρεψε στο σπίτι της, έκανε μπάνιο και επιτόπου ψηλάφησε τους μαστούς της. Και τότε συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Κάτι έπιασα που δεν μου άρεσε», λέει. «Την άλλη μέρα, μόλις πήγα στη δουλειά και είδα τη συνάδελφό μου, της το είπα. Συμπτωματικά εκείνη την ημέρα, σε λίγη ώρα ουσιαστικά, θα πήγαινε σε προγραμματισμένο ραντεβού με τη μαστολόγο της. Έτσι, προσφέρθηκε να με πάρει μαζί της και αμέσως δέχτηκα. Υποθέτω ότι κάτι μέσα μου ήξερε τι συνέβαινε».

Η μαστολόγος δέχτηκε να την δει και ψηλάφησε τον μαστό της. «Αμέσως μόλις το έπιασε, με κοίταξε στα μάτια μου είπε όσο πιο μαλακά μπορούσε: “κοίτα, αυτό που πιάνω νομίζω ότι είναι όγκος και πρέπει να βγει αμέσως”. Είπε κι άλλα, μου έλεγε να μην αργήσω, ότι είναι επείγον, δεν θυμάμαι τι ακριβώς. Έλεγε, έλεγε, αλλά εγώ δεν την άκουγα, είχα “φύγει”, είχα χαθεί. Την τελευταία κουβέντα της μόνο θυμάμαι: “σκέψου γρήγορα, δεν πρέπει να το αφήσουμε”».

Η Μαρία βγήκε μηχανικά από το ιατρείο, κοντοστάθηκε σε μια γωνία και κοιτούσε το κενό. «Ένιωθα χαμένη, μετέωρη, ο χρόνος είχε σταματήσει, το μυαλό μου δεν λειτουργούσε… Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα ακίνητη. Τελείωσε κάποια στιγμή η γιατρός με τους άλλους ασθενείς της, βγήκε για να φύγει και με είδε. Με πλησίασε, με κτύπησε στον ώμο και κάτι μου είπε, αλλά πάλι δεν το άκουσα. Είχα χαθεί».

Ένας άλλος άνθρωπος

Η ημέρα για τη Μαρία δεν είχε ακόμα τελειώσει. Έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά της. «Το κατάλαβαν όλοι ότι δεν ήμουν καλά. Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος μετά από αυτό που άκουσα και όλοι κατάλαβαν ότι τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά», αφηγείται.

Η συνέχεια ήταν εξίσου δύσκολη. «Χρειάστηκε να κάνω δυο φορές βιοψία με βελόνα, η πρώτη έγινε λάθος και δεν βγήκε αποτέλεσμα», εξηγεί η Μαρία. «Έτσι βρήκα έναν ειδικό χειρουργό μαστού, του είπα τι έχει συμβεί, με ψηλάφησε, είπε κι αυτός ότι πρέπει να είναι καρκίνος και ζήτησε επανάληψη της βιοψίας».

Αυτή τη φορά πήραν δύο δείγματα για βιοψία, το ένα το έλαβε ο ίδιος γιατρός. «Δυστυχώς, η βιοψία βγήκε θετική. Και έτσι, πριν ακόμα καλοκαταλάβω τι συνέβαινε, ήμουν στο χειρουργείο. Έκανα τμηματική εκτομή, αφαιρέθηκε ο όγκος μαζί με τους λεμφαδένες».

Τί είδους όγκο είχε; Η φωνή της γίνεται διστακτική. «Δεν είμαι σίγουρη, δεν ήθελα να ξέρω τις λεπτομέρειες», παραδέχεται. «Δεν ρωτούσα πολλά και απ’ όσα μου έλεγαν, τα περισσότερα δεν τα καταλάβαινα. Νομίζω το λένε διηθητικό πορογενές καρκίνωμα τύπου 2, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Ξέρω όμως ότι μετά την εγχείρηση έκανα οκτώ κύκλους χημειοθεραπεία και ένα μήνα ακτινοβολία, με όλες τις παρενέργειες».

«Νιώθω πολύ δυνατή»

Έκτοτε δεν είχε καμία άλλη ενόχληση και οι μετεγχειρητικές εξετάσεις δείχνουν πως η κατάσταση της υγείας της εξελίσσεται ομαλά. Ωστόσο, «ακόμα είναι όλα δύσκολα, δεν έχω συμφιλιωθεί με την ασθένειά μου και οι συνεχείς εξετάσεις δεν με βοηθάνε», παραδέχεται η Μαρία.

«Μπορεί να είμαι λάθος, αφού πέντε χρόνια τώρα είμαι καθαρή. Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το ζω αυτό, ακόμα νιώθω αγωνία μερικές φορές και προσπαθώ να την διώχνω απ’ το μυαλό μου.

»Πιστεύω όμως ότι όλα θα πάνε καλά, νιώθω πολύ δυνατή και σίγουρη μέσα μου. Και αντί να σκέφτομαι τι έπαθα, προτιμώ να μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στη δουλειά και στους αγαπημένους μου ανθρώπους».