Οι περισσότεροι άνθρωποι παθαίνουν λόξυγγα σποραδικά, αλλά συνήθως διαρκεί μερικά λεπτά και ύστερα υποχωρεί. Μερικοί άνθρωποι, όμως, εκδηλώνουν λόξυγγα που διαρκεί ένα μήνα ή περισσότερο.
Ποιο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ λόξυγγα; Τα… 69 χρόνια και 9 μήνες, σύμφωνα με το Βιβλίο των Παγκοσμίων Ρεκόρ Γκίνες. Το κατείχε ένας αγρότης από την Άιοβα, ονόματι Charles Osborne (1894-1991).
Ο άνθρωπος αυτός άρχισε να έχει λόξυγγα το 1922 και συνέχισε έως τον θάνατό του. Επί δεκαετίες είχε λόξυγγα έως 40 φορές τον λεπτό, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του η συχνότητά του μειώθηκε στις 20 φορές το λεπτό.
Ο λόξυγγας τυπικά εκδηλώνεται τέσσερις έως 60 φορές το λεπτό. Ο οξύς λόξυγγας είναι συχνός και συνήθως αρχίζει ξαφνικά, δίχως να έχει προηγηθεί κάτι συγκεκριμένο. Αυτού του είδους ο λόξυγγας είναι πιθανό να περάσει αν, λ.χ., κρατήσουμε την αναπνοή μας.
Εκτός από τον οξύ λόξυγγα, όμως, υπάρχουν και επίμονες μορφές, οι οποίες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Οι επίμονες μορφές
Σύμφωνα με την ιατρική βιβλιοθήκη του βρετανικού ΕΣΥ, το NHS Choices, ο λόξυγγας πρέπει να αξιολογείται από έναν ειδικό όταν διαρκεί επί περισσότερο από 48 ώρες.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο επίμονος λόξυγγας (αυτός που διαρκεί δύο 24ωρα ή περισσότερο) και ο επιμένων μη ανατάξιμος λόξυγγας (αυτός που διαρκεί ένα μήνα ή περισσότερο) σχετίζονται με κάποια υποκείμενη ιατρική αιτία, σύμφωνα με δύο νευρολόγους από τις ΗΠΑ.
Όπως εξηγούν σε άρθρο τους, αυτού του είδους οι χρόνιοι λόξυγγες εμποδίζουν την διατροφή, την κοινωνική ζωή και τον ύπνο. Μπορεί επίσης να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής ενός ατόμου.
Το 91% είναι άνδρες
Στις ΗΠΑ, υπολογίζεται ότι 4.000 άνθρωποι παρουσιάζουν κάθε χρόνο λόξυγγα ο οποίος δεν υποχωρεί και απαιτεί νοσηλεία στο νοσοκομείο.
Οι ασθενείς αυτοί έχουν επιμένοντα μη ανατάξιμο λόξυγγα και σε ποσοστό 91% είναι άνδρες, ιδίως ηλικίας άνω των 50 ετών.
Συνηθισμένοι παράγοντες που πυροδοτούν τον παρατεταμένο λόξυγγα είναι η κατανάλωση ανθρακούχων ροφημάτων ή ενός μεγάλου γεύματος. Άλλοι εκλυτικοί παράγοντες είναι το άγχος και το στρες, η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα.
Γενικά, κάθε τι που διεγείρει την πεπτική ή την αναπνευστική οδό μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνιο λόξυγγα, κατά τους δρες Stasia Rouse και Matthew Wodziak από το Πανεπιστήμιο Loyola του Ιλινόϊ.
Υποκείμενες αιτίες
Ο μη ανατάξιμος λόξυγγας συχνά έχει υποκείμενες αιτίες, γράφουν στην ιατρική επιθεώρηση Current Neurology and Neuroscience Reports.
Ο λόξυγγας ενός ασθενούς, π.χ., αποδόθηκε σε φλεγμονή (αρθρίτιδα) στην άρθρωση που συνδέει την κλείδα με το στέρνο (στον θώρακα). Σε έναν άλλο ασθενή, ο λόξυγγας σχετιζόταν με θρόμβους αίματος στους πνεύμονες.
Ορισμένα φάρμακα επίσης μπορεί να προκαλέσουν παρατεταμένο λόξυγγα, γράφουν οι δύο ειδικοί.
Η αντιμετώπιση
Όσον αφορά τη θεραπεία του μακροχρόνιου λόξυγγα, αυτή είναι πολυπαραγοντική, γράφουν.
Σε γενικές γραμμές, η πρώτη γραμμή θεραπείας είναι να αντιμετωπιστεί η υποκείμενη αιτία του. Ύστερα μπορεί να χορηγηθούν διάφορα φάρμακα.
Μελετάται επίσης ο αποκλεισμός ορισμένων νεύρων που βρίσκονται κοντά στο φρενικό νεύρο, το οποίο παίζει ρόλο στην αναπνοή. Και αυτό, διότι ο λόξυγγας αναπτύσσεται όταν κάνει ακούσιες συσπάσεις το διάφραγμα και μερικές φορές οι μεσοπλεύριοι μύες.
Το διάφραγμα είναι ο μεγάλος μυς που χωρίζει τον θώρακα από την κοιλιά, ενώ οι μεσοπλεύριοι μύες είναι μικροί μύες που βρίσκονται ανάμεσα στις πλευρές.
Άλλες μέθοδοι που έχουν αναφερθεί για τον μακροχρόνιο λόξυγγα είναι η ύπνωση, ο βελονισμός και η κατανάλωση κρυσταλλικής ζάχαρης.
«Ο επιμένων μη ανατάξιμος λόξυγγας μπορεί να εμφανίζεται πιο συχνά απ’ ό,τι νομίζαμε», σημειώνουν οι δύο επιστήμονες. «Ορισμένες φαρμακολογικές επιλογές έχει βρεθεί να είναι χρήσιμες για την αντιμετώπισή του. Ωστόσο δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα για να προταθεί μία συγκεκριμένη αγωγή».