Μαρία Σγούρου: «Η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο για να εκπληρώσει κανείς τα όνειρά του»

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στις 3 Δεκεμβρίου, η 29χρονη ψυχολόγος με κινητική αναπηρία, Μαρία Σγούρου, μοιράζεται την προσωπική της εμπειρία με τα θέματα της αναπηρίας, τα προσωπικά της βιώματα, για το πως κατάφερε η ίδια να εκπληρώσει τα όνειρα που έκανε ως παιδί, για τα εμπόδια που συνάντησε στην πορεία για την εκπλήρωσή τους και για το τι λείπει ώστε να είναι το περιβάλλον προσβάσιμο στα άτομα με αναπηρία ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους.

«H αναπηρία δεν συνιστά εμπόδιο για να εκπληρώσει κανείς τα όνειρά του, το εμπόδιο είναι η έλλειψη προσβασιμότητας, είναι η κοινωνία που είναι ανέτοιμη να υποδεχτεί ισότιμα όλους τους χρήστες της», αναφέρει συγκεκριμένα μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Δείτε επίσης: Άτομα με Αναπηρία: Ανέξοδη ευαισθησία από μεγάλο πολυκατάστημα – «Δεν ήθελε να ενοχλήσει τους πελάτες του»

Έχοντας σήμερα ολοκληρώσει τις σπουδές της, η Μαρία ίδρυσε ένα κέντρο ψυχοθεραπείας όπου απασχολούνται τέσσερα άτομα, διοργανώνει δωρεάν δράσεις ψυχικής υγείας και παράλληλα ανεβάζει βίντεο στο κανάλι της στο YouTube, τόσο για θέματα επικαιρότητας που απασχολούν την κοινωνία όσο και για θέματα που αφορούν την ψυχική υγεία.

«Γεννήθηκα στη Βέροια, σε μία εποχή που η αναπηρία και η αποδοχή της έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Η αναπηρία μου είναι η αρθρογρύπωση. Πρόκειται για μία κατάσταση των οστών και των μυών η οποία επηρεάζει την κινητικότητα μου, δηλαδή η αναπηρία μου είναι κινητική. Τη δεκαετία του ΄90 η κατάσταση ήτανε ήδη αρκετά καλή για τα ΑμεΑ, όμως όχι το ίδιο καλή όπως σήμερα. Και μπορώ να πω ότι στην μικρή κοινωνία στην οποία γεννήθηκα έκανα τη διαφορά, υπό την έννοια ότι η οικογένειά μου και εγώ είχαμε μία πολύ πρωτοποριακή στάση απέναντι στην αναπηρία, και αυτό επηρέασε τη μικρή κοινότητα στην οποία ζούσα. Το 2013 έφυγα από τη Βέροια και ήρθα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές. Έγινα ψυχολόγος. Είμαι αναπτυξιακή ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Gestalt και αυτή τη στιγμή κάνω και το διδακτορικό μου στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Έχω ιδιωτικό κέντρο ψυχοθεραπείας, απασχολώ κι άλλες ψυχολόγους, διοργανώνω δωρεάν δράσεις ψυχικής υγείας. Όλα αυτά ήταν όνειρά μου. Γενικά όνειρό μου ήταν να ζω μια ζωή γεμάτη με ερεθίσματα, γεμάτη με δραστηριότητες, μία ζωή έξω από το σπίτι και γρήγορα, στην εφηβική μου ζωή, προέκυψε και η ανάγκη να βοηθάω τον άνθρωπο, να είμαι χρήσιμη, να προσφέρω, να ακούω, να υποστηρίζω και γι’ αυτό το λόγο επέλεξα αυτό το επάγγελμα» αφηγείται η Μαρία Σγούρου.

Οι δυσκολίες στην εκπλήρωση των ονείρων

Αναφερόμενη στις δυσκολίες που συνάντησε στην προσπάθειά της να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα περιγράφει τα προβλήματα που αντιμετώπισε στο Πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσει τις σπουδές της:

«Μπορώ να πω ότι υπήρχαν κάποιες δυσκολίες όσον αφορά την προσβασιμότητα. Υπήρχε η δυσκολία όταν χαλούσαν τα ασανσέρ στο Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο δεν είχε τις καλύτερες προσβάσεις, ούτε τις καλύτερες υποδομές. Οι υποδομές ήταν παλιές, ήταν αφρόντιστες. Πολλές φορές λοιπόν χαλούσαν και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα. Έπρεπε να περιμένω μέχρι να βγει η δήλωση των μαθημάτων για να δω ποιο μάθημα θα πάρω, σε ποια αίθουσα θα διδάσκεται, εάν η αίθουσα θα έχει ασανσέρ και αν θα είναι προσβάσιμη όταν αυτό θα είναι χαλασμένο. Υπήρχαν γενικά όλα αυτά. Όμως, χάρη στους φίλους που με περιέβαλαν εκείνη την περίοδο, χάρη στη δική μου μαχητικότητα και διεκδικητικότητα και χάρη και στη συνεννόηση μέσω των καθηγητών, τα κατάφερα και μπορώ να πω ότι δεν δυσκολεύτηκα να ολοκληρώσω τη σχολή μου στα τέσσερα χρόνια. Υπήρχαν όμως έντονα εμπόδια που η δική μου ανθετικότητα ήταν που τα ξεπέρασε και το περιβάλλον που με βοήθησε με τα ξεπεράσω. Ένας άλλος ανάπηρος στη θέση μου δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνε. Τα εμπόδια ήταν έντονα, ήταν σοβαρά».

Το πρόβλημα δεν είναι η αναπηρία, αλλά η ανέτοιμη κοινωνία

«Το πρόβλημα των αναπήρων δεν είναι οι βλάβες που κουβαλούν στο σώμα τους. Είναι το γεγονός ότι η κοινωνία είναι ανέτοιμη να υποδεχτεί ισότιμα όλους τους χρήστες της» συνεχίζει η Μαρία Σγούρου και εξηγεί:

«Βρισκόμαστε σε μία μη προσβάσιμη κοινωνία η οποία καθώς χτιζόταν δεν μας έλαβε υπόψη, δεν σκέφτηκε τα άτομα με αναπηρία. Ένα περιβάλλον το οποίο είναι ανέτοιμο να υποδεχτεί όλους τους χρήστες του είναι σίγουρα έναν ανάπηρο περιβάλλον, ένα μη λειτουργικό περιβάλλον. Ένα ανάπηρο άτομο, ανεξάρτητα από την αναπηρία του, μπορεί να εκπληρώσει το όνειρό του όταν έχει τη θέληση, αρκεί να υπάρχει η ανάλογη υποστήριξη από το στενό και το ευρύτερο περιβάλλον. Και εννοείται πρέπει να υπάρχουν και οι υποδομές και η βοήθεια από το κράτος. Γιατί σκεφτείτε, για το πιο απλό, που είναι δεδομένο για όλους, ο ανάπηρος χρειάζεται να παλέψει διπλά. Οπότε οι ανάπηροι είναι άνθρωποι με όνειρα που όμως χρειάζονται πολλαπλή προσπάθεια για να τα εκπληρώσουν, σε σχέση με τους μη αναπήρους και σε αυτή την πολλαπλή προσπάθεια όλοι οφείλουμε να στεκόμαστε αρωγοί», αναφέρει η 29χρονη ψυχολόγος.

Τι χρειάζεται να γίνει;

Μιλώντας αναλυτικά για όλα αυτά που χρειάζεται να γίνουν για να αρθούν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους τα άτομα με αναπηρία σημειώνει πως απαιτείται σίγουρα προσβασιμότητα στις μετακινήσεις, στα κτίρια, απαιτείται εκπαίδευση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, εκπαίδευση των εργοδοτών, αλλά και θέσπιση κινήτρων, ώστε να τα ανάπηρα άτομα με ενταχθούν στην απασχόληση.

Τελευταίο αλλά και ως πιο σημαντικό αναφέρει την εκπαίδευση όλης της κοινωνίας: «ώστε η αναπηρία να μη γίνεται αντιληπτή ως μία κατάρα που έπεσε πάνω στο άτομο και το βρήκε κάποια συμφορά, αλλά ως μια παραλλαγή της φύσης, ως μία ποικιλία της φύσης, όπως ποικιλόμορφα είναι όλα τα στοιχεία που μας περιβάλλουν. Και για το λόγο αυτό θα έλεγα ότι βιώνουμε και τα τα μεγαλύτερα τραύματα εμείς οι ανάπηροι. Δηλαδή για το γεγονός ότι οι άνθρωποι γύρω μας, μάς βλέπουν σαν κάτι εξωτικό, σαν κάτι εξωπραγματικό, σαν κάτι πονεμένο. Οι ανάπηροι είναι άνθρωποι, όπως όλοι οι υπόλοιποι, με τις ίδιες ανάγκες, που απλά εμποδίζονται από την αμέλεια του περιβάλλοντος. Στη Θεσσαλονίκη όπου ζω, κινούμαι και εργάζομαι στο κέντρο, που είναι η πιο προσβάσιμη περιοχή της πόλης. Αποφεύγω τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν τα βρίσκω προσβάσιμα. Τώρα να δούμε το μετρό πώς θα είναι και κατά πόσο θα είναι εύκολη η χρήση του. Αλλά και πάλι δεν θα διακινδύνευα να μείνω σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή και να είμαι αποκλεισμένη από τις επιλογές που δίνει το κέντρο».

Μηνύματα και προτάσεις για τα άτομα με αναπηρία

Μέσα από την εμπειρία και τα βιώματά της η Μαρία προτείνει στα άτομα με αναπηρία να τολμήσουν να εκτεθούν περισσότερο στη ζωή. Και να τολμήσουν ακόμη και να εκτεθούν στον πιθανό πόνο και τη ματαίωση, ώστε να αναπτυχθούν.

«Όσο πιο πολύ εκτίθενται στην καθημερινότητα, τόσο πιο πολλές πιθανότητες και ευκαιρίες δίνουν στους εαυτούς τους να πετύχουν αυτό που άλλοι θα νόμιζαν ακατόρθωτο. Οπότε προτείνω αλλεπάλληλες προσπάθειες, να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια, να επικεντρώνονται στο στόχο, να προσπαθούν να κυκλώνουν το στόχο τους από όποια μεριά μπορούν κι αν δεν πετύχουν με την πρώτη δεν πειράζει, θα πετύχουν με τις επόμενες. Προτείνω να δίνουν βάση στην υγεία τους και στην εμφάνισή τους, να φροντίζουν τους εαυτούς τους, να νιώθουν όμορφα με τους εαυτούς τους κοιτώντας στον καθρέφτη. Αυτό βοηθάει πάρα πολύ στην κοινωνικότητα, το να δίνουν δηλαδή εξαιρετική σημασία στις κοινωνικές σχέσεις και να κυνηγούν τις κοινωνικές τους σχέσεις και τις φιλίες, τις γνωριμίες, τη δικτύωση», λέει.

Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνει το νεαρό κορίτσι στην αυτονόμηση του ατόμου με αναπηρία από την οικογένειά του.

«Ένα ανάπηρο άτομο δυσκολεύεται περισσότερο από το μη ανάπηρο στο να αυτονομηθεί από το πατρικό περιβάλλον. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να ζούμε ισότιμα και αυτόνομα, να ζούμε μακριά από τους γονείς μας, ο καθένας με τη βοήθεια που χρειάζεται με κάποιο προσωπικό βοηθό, με κάποια βοηθήματα στο σπίτι. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τολμούν να ζήσουν μακριά από τους γονείς τους. Η πραγματική ζωή ξεκινά όταν φεύγω από το πατρικό σπίτι και αυτό ισχύει τόσο για τους ανάπηρους όπως και για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους» καταλήγει η Μαρία Σγούρου.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ