Παγκόσμια Ημέρα Νόσου Πάρκινσον σήμερα 11 Απριλίου και ευκαιρία είναι να ξεδιαλύνουμε μερικούς μύθους που ακόμα πιστεύουν πολλοί γι’ αυτήν.
Αυτό είναι σημαντικό διότι πολλοί από αυτούς εμποδίζουν τους πάσχοντες να λάβουν την κατάλληλη θεραπεία και να φροντίσουν σωστά τον εαυτό τους, αναφέρουν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο Τζωνς Χόπκινς, στη Βαλτιμόρη. Να λοιπόν πέντε μύθοι που έχουν καταρριφθεί προ πολλού από την επιστήμη, αλλά πολλοί δεν το γνωρίζουν.
Μύθος 1: Το Πάρκινσον είναι μία κινητική ασθένεια
Η αλήθεια: Η νόσος δεν προκαλεί μόνον κινητικά συμπτώματα, αλλά και πολλά μη-κινητικά, αναφέρει ο ευρωπαϊκός οργανισμός Parkinson’s Europe. Επιπλέον, δεν τα αναπτύσσουν όλα οι ασθενείς. Καθένας μπορεί να έχει λίγα ή πολλά από αυτά. Στα μη κινητικά συμπτώματα συμπεριλαμβάνονται:
- Απώλεια όσφρησης (υποσμία ή ανοσμία – πολλοί ασθενείς την εκδηλώνουν αρκετά χρόνια πριν διαγνωστούν με νόσο Πάρκινσον)
- Άγχος, κατάθλιψη ή/και στρες
- Απάθεια
- Διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων (π.χ. τζόγος, υπερσεξουαλικότητα, παρορμητική κατανάλωση φαγητού, υπερκαταναλωτισμός, παραμέληση ατομικής υγιεινής ή αντιθέτως υπερβολική ενασχόληση με αυτήν κ.λπ.)
- Ήπια προβλήματα μνήμης και σκέψης
- Άνοια
- Παραισθήσεις
- Κόπωση
- Αλλαγές στις συνήθειες ύπνου
- Δυσκολίες στη λειτουργία της κύστης και του εντέρου
- Σεξουαλική δυσλειτουργία
- Υπόταση
- Προβλήματα στο δέρμα και εφίδρωση
- Πόνος
Μύθος 2: Όλοι οι ασθενείς έχουν τρέμουλο
Η αλήθεια: Το τρέμουλο (ή τρόμος, όπως λέγεται επιστημονικά) είναι το πιο γνωστό σύμπτωμα της νόσου Πάρκινσον. Ωστόσο δεν είναι το πιο συχνό.
Στην πραγματικότητα, μόνο το 70% έχουν τρόμο. Μάλιστα αυτός εμφανίζεται με συγκεκριμένο τρόπο στην πορεία της νόσου. Τυπικά αρχίζει στα δάκτυλα του ενός χεριού, ύστερα εξαπλώνεται στο μπράτσο και μετά θα προσβάλλει το άλλο άκρο. Στο τέλος μπορεί να τρέμει ολόκληρο το σώμα. Αν αρχίσουν να τρέμουν ταυτοχρόνως και τα δύο χέρια του πάσχοντος, το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει νόσο Πάρκινσον.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του τρόμου στη νόσο είναι πως συμβαίνει συχνότερα όταν χαλαρώνει το σώμα. Παραδείγματος χάριν, ο ασθενής τρέμει όταν κάθεται ή είναι ξαπλωμένος. Ο τρόμος μπορεί να σταματά όταν ο πάσχων κάνει ηθελημένα μία κίνηση.
Ποιο είναι τελικά το πιο συχνό κινητικό σύμπτωμα της νόσου; Η βραδυκινησία, δηλαδή οι αργές κινήσεις. Την εκδηλώνει το 98% των πασχόντων.
Μύθος 3: Τα φάρμακα για τη νόσο Πάρκινσον επιταχύνουν την εξέλιξή της
Η αλήθεια: Αυτός είναι ένας πολύ παλιός μύθος, ο οποίος ίσως σχετίζεται με το γεγονός ότι οι ασθενείς παύουν με την πάροδο του χρόνου να ανταποκρίνονται στην λεβοντόπα, το ευρύτερα χρησιμοποιούμενο φάρμακο για τη νόσο. Έτσι μπορεί να έχουν περισσότερα και πιο έντονα συμπτώματα.
Η λύση είναι η τακτική επαφή με τον θεράποντα νευρολόγο, ώστε να αναπροσαρμόζει εγκαίρως τη θεραπεία. Ει μη τι άλλο, υπάρχουν πολλές θεραπευτικές επιλογές για τα κινητικά συμπτώματα των ασθενών.
Μύθος 4: Η νόσος Πάρκινσον προσβάλλει τους ηλικιωμένους
Η αλήθεια: Η νόσος προσβάλλει περίπου 10 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, αλλά είναι η ταχύτερα αυξανόμενη στον κόσμο. Έτσι πιστεύεται ότι το 2050 οι πάσχοντες θα έχουν διπλασιαστεί (θα είναι 20 εκατομμύρια).
Από τους ασθενείς αυτούς, η πλειονότητα έχουν όντως ηλικία άνω των 60 ετών. Εν τούτοις, το ένα στα 10 περιστατικά αφορούν νέους ηλικίας κάτω των 50 ετών, αναφέρει το Parkinson’s Europe.
Μύθος 5: Εκτός από τα φάρμακα, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κάνει ο ασθενής
Η αλήθεια: Είναι γεγονός πως δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος ίασης της νόσου. Υπάρχουν όμως πολλές θεραπευτικές επιλογές. Εκτός από τα φάρμακα, οι ασθενείς μπορούν να βοηθηθούν από:
- Επεμβατικές θεραπείες
- Συμπληρωματικές θεραπείες (π.χ. φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία κ.λπ.)
- Πολλές βελτιώσεις στον τρόπο ζωής
Μία από τις σημαντικότερες παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής είναι η καθημερινή γυμναστική. Πλήθος μελετών έχουν δείξει ότι η άσκηση επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου Πάρκινσον. Η πιο πρόσφατη έδειξε ότι ενδεχομένως μπορεί να υποστρέψει και την νευροεκφύλιση στον εγκέφαλο που σχετίζεται με το Πάρκινσον.
Δεδομένου λοιπόν ότι η νόσος Πάρκινσον αλλάζει τη ζωή, αλλά δεν μειώνει τη διάρκειά της, είναι σημαντικό οι ασθενείς να συνεργάζονται με τους γιατρούς τους για να λαμβάνουν την καλύτερη, εξατομικευμένη θεραπεία.
Φωτογραφία: iStock