Μια νέα μελέτη δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι που παίρνουν στατίνες έχουν μικρότερες πιθανότητες να αναπτύξουν παρκινσονισμό αργότερα σε σύγκριση με όσους δεν παίρνουν στατίνες.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό τεύχος της επιστημονικής επιθεώρησης Neurology.
Οι στατίνες είναι φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την μείωση της χοληστερόλης στο αίμα και την προστασία από την αθηροσκλήρωση. Αυτή είναι η συσσώρευση πλάκας στις αρτηρίες που μπορεί να οδηγήσει σε σκλήρυνση των αρτηριών, έμφραγμα και εγκεφαλικό επεισόδιο.
“Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι οι άνθρωποι που κάνουν χρήση στατινών μπορεί να έχουν χαμηλότερο κίνδυνο παρκινσονισμού. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στην προστατευτική επίδραση που μπορεί να έχουν οι στατίνες στις αρτηρίες του εγκεφάλου”, δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης, δρ. Shahram Oveisgharan, από το Ιατρικό Κέντρο του πανεπιστημίου Rush στο Σικάγο των ΗΠΑ. “Τα αποτελέσματά μας είναι συναρπαστικά, επειδή τα κινητικά προβλήματα σε ηλικιωμένους ενήλικες που εμπίπτουν στην ομπρέλα του παρκινσονισμού είναι πολύ κοινά, συχνά εξουθενωτικά και γενικά μη θεραπεύσιμα”, πρόσθεσε.
Πώς έγινε η έρευνα για τις στατίνες και τον παρκινσονισμό
Η μελέτη εξέτασε 2.841 άτομα μέσης ηλικίας 76 ετών, που δεν είχαν παρκινσονισμό στην αρχή της μελέτης. Από αυτά, 936 άτομα (33%) έπαιρναν στατίνες.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες ετησίως για 6 χρόνια κατά μέσο όρο, για να ελέγξουν τα επίπεδα στατινών που έπαιρναν και να εξετάσουν για σημεία παρκινσονισμού.
Οι συμμετέχοντες θεωρήθηκε ότι πάσχουν από παρκινσονισμό, εάν πληρούσαν είχαν ήπια εξασθένηση για δύο, ή περισσότερα από τα ακόλουθα συμπτώματα:
- τρέμουλο
- δυσκαμψία
- παρκινσονικό βάδισμα: μικρά μπερδεμένα βήματα και μια γενική βραδύτητα στην κίνηση
- βραδυκινησία: χαρακτηριστικό του παρκινσονισμού που είναι δυσκολία στην ηθελημένη γρήγορη κίνηση του σώματος
Μέχρι το τέλος της μελέτης, 1.432 άτομα (50%) εμφάνισαν σημάδια παρκινσονισμού. Από τα 936 άτομα που έπαιρναν στατίνες, τα 418 (45%) εμφάνισαν παρκινσονισμό έξι χρόνια αργότερα, σε σύγκριση με το 53% από αυτούς που δεν έπαιρναν.
Αφότου ελήφθησαν υπόψη άλλοι παράγοντες κινδύνου για παρκινσονισμό, όπως ηλικία, φύλο, κάπνισμα και διαβήτης, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι:
Τα άτομα που έπαιρναν στατίνες είχαν κατά μέσο όρο 16% χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν παρκινσονισμό σε σύγκριση με όσους δεν έπαιρναν.
Περίπου το 79% των ατόμων που λάμβαναν φαρμακευτική θεραπεία για χοληστερόλη έπαιρναν μέτριας, ή υψηλής έντασης στατίνες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι:
Τα άτομα που έπαιρναν στατίνες υψηλότερης έντασης είχαν 7% μειωμένο κίνδυνο να αναπτύξουν παρκινσονισμό σε σύγκριση με όσους φάρμακο χαμηλής έντασης.
Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης τους εγκεφάλους 1.044 ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια της μελέτης. Διαπίστωσαν ότι:
Όσοι έπαιρναν στατίνες είχαν, κατά μέσο όρο, 37% χαμηλότερες πιθανότητες να εμφανίσουν αθηροσκλήρωση σε σύγκριση με όσους δεν έπαιρναν.
“Απαιτείται περισσότερη έρευνα, αλλά οι στατίνες θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια θεραπευτική επιλογή στο μέλλον, για την μείωση των επιπτώσεων του παρκινσονισμού σε όλους τους ηλικιωμένους ενήλικες, όχι μόνο σε άτομα με υψηλή χοληστερόλη, ή που διατρέχουν κίνδυνο εγκεφαλικού. Τουλάχιστον, η μελέτη μας δείχνει ότι οι σαρώσεις εγκεφάλου και οι αγγειακές εξετάσεις μπορεί να είναι ωφέλιμες για ηλικιωμένους ενήλικες που παρουσιάζουν σημεία παρκινσονισμού, αλλά δεν έχουν κλασικά σημάδια της νόσου του Πάρκινσον, ή δεν ανταποκρίνονται στα φάρμακα γι’ αυτήν”, είπε ο δρ. Oveisgharan.
Ένας περιορισμός της μελέτης είναι ότι οι αξιολογήσεις του παρκινσονισμού δεν πραγματοποιήθηκαν από ειδικούς για τις κινητικές διαταραχές, επομένως οι περιπτώσεις της νόσου του Πάρκινσον μπορεί να έχουν ταξινομηθεί εσφαλμένα.
Πηγές: https://www.studyfinds.org, https://www.sciencedaily.com
φωτό: iStock
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι στατίνες βοηθούν την καρδιά αλλά ίσως επιδεινώνουν άλλη πολύ σοβαρή πάθηση
Η καλύτερη συνήθεια σε αυτά που πίνετε για να μειώσετε τη χοληστερόλη μετά τα 50
Πιθανό πρώιμο σημάδι Πάρκινσον αν προσέξετε αυτό στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού
Νόσος Πάρκινσον: Πέντε λόγοι για ελπίδα κι αισιοδοξία – Πού έχουμε φτάσει σε επίπεδο αντιμετώπισης