Τα όμορφα σπασμένα πόδια (ΦΩΤΟ)

Iatropedia
12 Σεπτεμβρίου 2013 | 06:00

Στην Κίνα για έναν αιώνα το στενό και κοντό σε μήκος πόδι ήταν δείγμα καλαισθησίας και αριστοκρατικής καταγωγής.Τα δεμένα πόδια ή αλλιώς τα μικρούτσικα χρυσά κρίνα ήταν ένα έθιμο το οποίο προκάλεσε σοβαρές ή μόνιμες αναπηρίες σε δυο δισεκατομμύρια γυναίκες στην Κίνα για περίπου μια χιλιετία. Το απόλυτο φετίχ ήταν προνόμιο αποκλειστικά των πλούσιων κοριτσιών ενώ αποτελούσε βασική προϋπόθεση για να παντρευτούν. Οι φτωχές,δεν υποβάλλονταν σε αυτόν τον ακρωτηριασμό αφού χρειάζονταν τα πόδια τους για να δουλέψουν.

Του Αθανάσιου Μπαδέκα ορθοπαιδικού χειρουργού τραυματιολόγου

Διευθυντής ορθοπαιδικού Τμήματος ΕΛ.ΑΣ.

FOOT & ANKLE FELLOWSHIP, USA

Μία γυναίκα που πρόσεχε τον εαυτό της και κυρίως οι γονείς για τα κορίτσια τους, έμπαιναν στην επίπονη και εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία για τα κορίτσια, να σπάνε τα κόκαλα (να κάνουν τεχνητά κατάγματα δηλαδή στα οστά) κυρίως στα οστά της ταρσομεταταρσίου της περιοχής στο πιο πλατύ μέρος του ποδιού.

Ταυτόγχρονα τα πόδια των μικρών κοριτσιών φασκιώνονταν και τοποθετούνταν σε εξαιρετικά μικρά και στενά υποδήματα, ώστε να μην μπορούν τα οστά του ποδιού να μεγαλώσουν.

Το αποτέλεσμα ήταν οι μικρές Κινέζες να έχουν αποκτήσει μετά από αυτού του είδους την προσαρμογή στο πόδι που, παρεμπιπτόντως ήταν μία αρκετά μακρόχρονη διαδικασία που κρατούσε μέχρι την ενηλικίωση του κοριτσιού, ένα στενό και κοντό πόδι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το ανάστημα του ατόμου.

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ταρσομετατάρσιος περιοχή είναι εξαιρετικά σημαντική στην βάδιση, και η καταστροφή της δημιουργεία δυσχέρεια στην βάδιση και το τρέξιμο, επιπρόσθετα η το στενό και κοντό πόδι δημιουργεί μία μικρή επιφάνεια στήριξης του σώματος που με την ροπή που δημιουργεί το σώμα μας κατά την κίνηση στα πόδια δημιουργεί συνθήκες εξαιρετικής αστάθειας, και φυσικά όσο πιο ψηλό το άτομο τόσο μεγαλύτερη αστάθεια δημιουργείται κατά την στάση και την βάδιση.

Σε μεταγενέστερο χρόνο τα τεχνητά αυτά κατάγματα δημιουργούσαν μετατραυματική αρθρίτιδα με αποτέλεσμα περαιτέρω πόνο, χωλότητα στην βάδιση, αδυναμία υπόδησης και τραγικές παραμορφώσεις.

Η παράδοση και η καλαισθησία του κάθε πολιτισμού είναι σεβαστή και θα πρέπει να διατηρείται, όχι όμως σε βάρος της υγείας, και στις περιπτώσεις που δημιουργεί χρόνιο πόνο και παραμόρφωση θα πρέπει να αναπροσαρμόζεται ώστε να ευχαριστεί το άτομο και να τον κάνει συνοδοιπόρο της συγκεκριμένης κουλτούρας και όχι τυφλό βασανισμένο ακόλουθο.