Έτσι, εξέτασαν τις περιπτώσεις 24 υγιών και νεαρών ενηλίκων. Τους χώρισαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα παρακολούθησε μια ταινία τρόμου και, στη συνέχεια, μια εκπαιδευτική ταινία μια εβδομάδα αργότερα, ενώ η δεύτερη ομάδα παρακολούθησε τις ίδιες ταινίες με αντίστροφη σειρά.
Δεκαπέντε λεπτά πριν και μετά από κάθε ταινία, οι ερευνητές πήραν δείγματα αίματος από τους εθελοντές και τα ανέλυσαν ως προς την πηκτικότητά τους. Διαπίστωσαν ότι οι εθελοντές ήταν πολύ πιο πιθανό να έχουν αυξημένα επίπεδα μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται πηκτικός παράγοντας VII μετά τις ταινίες τρόμου παρά μετά την εκπαιδευτική ταινία.
Από την άλλη πλευρά, καμία από τις δύο ταινίες δεν είχε επίδραση στα επίπεδα των άλλων πρωτεϊνών που σχηματίζουν θρόμβους στο αίμα. Αυτό υποδηλώνει ότι, αν και ο φόβος από τις ταινίες τρόμου (ή από κάποιο άλλο ερέθισμα) μπορεί να προκαλέσει πήξη του αίματος, δεν οδηγεί στο σχηματισμό θρόμβων στο αίμα και άρα σε πιο πιθανή καρδιακή ανακοπή.
Οι ερευνητές εξήγησαν ότι η πήξη του αίματος, ως απόκριση του οργανισμού σε κάποιο ερέθισμα που του προκαλεί μεγάλο φόβο, θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό εξελικτικό πλεονέκτημα, διότι προετοιμάζει το σώμα για την απώλεια αίματος κατά τη διάρκεια επικινδύνων καταστάσεων.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στις 16 Δεκεμβρίου στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του επιστημονικού περιοδικού British Medical Journal, που κάθε χρόνο, στο αντίστοιχο τεύχος του, δημοσιεύει πιο… ανάλαφρες επιστημονικές έρευνες.