Οι τρύπες στα δόντια είναι κοινές, επηρεάζοντας πάνω από το 90% του πληθυσμού. Οι μικρές κοιλότητες μπορεί να μην προκαλέσουν πόνο και μπορεί να παραμείνουν απαρατήρητες από τον ασθενή. Οι μεγαλύτερες κοιλότητες μπορεί να συλλέγουν τροφές και ο εσωτερικός πολτός μπορεί να ερεθιστεί από βακτηριακές τοξίνες, τροφές που είναι κρύες, ζεστές, ξινές, ή γλυκές και να προκαλέσει έντονο πονόδοντο.
Οι τροφές που μένουν στο στόμα και δεν απομακρύνονται με το βούρτσισμα, αποσυντίθενται και δημιουργούν βακτήρια που τρέφονται από απλά σάκχαρα. Αυτά τα βακτήρια δημιουργούν και την πλάκα στα δόντια, η οποία είναι όξινη και καταστρέφει σταδιακά το σμάλτο και την οδοντίνη. Εν τέλει, μαλακώνουν τόσο πολύ το σμάλτο που το σάλιο το διαβρώνει εντελώς και ανοίγει η τρύπα.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει η σταδιακή διάβρωση του δοντιού, η τρύπα μεγαλώνει συνεχώς, μέχρι που τα βακτήρια βρίσκουν δίοδο στον “πολτό” και δημιουργείται απόστημα.
Τι λέει το βίντεο:
Το εξωτερικό στρώμα των δοντιών του σμάλτου είναι η πιο σκληρή ουσία στο σώμα σας, αλλά κάτω από τις σωστές συνθήκες που περιλαμβάνουν βακτήρια, σάκχαρα και μια κολλώδη μεμβράνη που ονομάζεται πλάκα, μπορεί να ξεκινήσει η αποσύνθεση των δοντιών στο σμάλτο και στη συνέχεια να εξαπλωθεί στα βαθύτερα στρώματα του δοντιού.
Ένα από τα πιο κοινά σημεία για να ξεκινήσει η αποσύνθεση είναι στο «στέμμα», δηλαδή στο ορατό μέρος ενός δοντιού. Το στέμμα, που καλύπτεται με σμάλτο, έχει αιχμηρές ή στρογγυλεμένες προεξοχές. Αυτές οι αυλακώσεις μπορεί να είναι αρκετά βαθιές και δύσκολο να καθαριστούν με οδοντόβουρτσα. Το σάλιο βοηθάει να γλιστρήσει το φαγητό στον οισοφάγο σας περιέχει βλεννίνη, μια παχύρρευστη ουσία που μπορεί να προσκολληθεί σε αυτές τις αυλακώσεις και τις κοιλότητες του δοντιού. Τα βακτηρίδια και τα υπολείμματα τροφίμων κολλάνε στη βλεννίνη, δημιουργώντας σταδιακά μια πυκνή, συμπυκνωμένη στρώση, που ονομάζεται οδοντική πλάκα.
Μερικά από τα βακτήρια, όπως εκείνα του στρεπτόκοκκου και του γαλακτοβάκιλλου, παράγουν οξέα όταν αφομοιώνουν τα σάκχαρα, το αγαπημένο τους «φαγητό». Η πλάκα διατηρεί το οξύ σε επαφή με το σμάλτο, όπου διαλύει σταδιακά τα ανόργανα στοιχεία τα οποία κάνουν το σμάλτο σκληρό. Έτσι δημιουργείται μια κοιλότητα (τρύπα στο δόντι). Δεν υπάρχουν ζωντανά κύτταρα στο σμάλτο, οπότε συνήθως μια κοιλότητα που περιορίζεται στο στρώμα σμάλτου δεν προκαλεί πόνο.
Ένας ιστός, που ονομάζεται οδοντίνη, βρίσκεται ακριβώς κάτω από το σμάλτο στο στέμμα του δοντιού. Η αποσύνθεση του δοντιού φτάνει στην οδοντίνη. Καθώς προχωράει, η αποδυνάμωση εξαπλώνεται ταχύτερα στην οδοντίνη απ’ ό, τι στο σμάλτο. Έτσι τείνει να σχηματίζει μια μαλακή περιοχή από αποσυντιθεμένο υλικό, αλλά είναι μεγαλύτερη από την αποσυντεθείσα επιφάνεια του σμάλτου. Το σμάλτο μπορεί τελικά να καταρρεύσει στα σημεία που έχει αποσυντεθεί η οδοντίνη. Μέσα στην οδοντίνη βρίσκεται ο «πολτός» του δοντιού, που περιλαμβάνει τον θάλαμο πολτού και τους ριζικούς σωλήνες μέσω των οποίων εισέρχονται τα νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία στο δόντι.
Αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, η αποσύνθεση του δοντιού μπορεί να προχωρήσει από την οδοντίνη στον πολτό. Επειδή ο πολτός περιέχει νεύρα, η αποσύνθεση που φτάνει εκεί, προκαλεί συχνά πονόδοντο. Όταν η αποσύνθεση επεκτείνεται στον πολτό, δημιουργεί ένα μικρό σάκο με πύον, που ονομάζεται απόστημα. Ένα απόστημα μπορεί να προκαλέσει έντονο πόνο. Μια λοίμωξη που έχει φτάσει στον πολτό ή στο υποκείμενο οστό μπορεί επίσης να προκαλέσει σοβαρή ασθένεια, φτάνοντας σε άλλα μέρη του σώματος μέσω των αιμοφόρων αγγείων στον πολτό ή τη γνάθο.